Ραφαηλίδης: Γερμανία είναι ο γερμανικός πολιτισμός

Η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος δεν θα ξοφλήσουν ποτέ τα χρέη τους στους Γερμανούς. (Όταν λέμε Γερμανοί, τουλάχιστον από πολιτι­στικής απόψεως, συμπεριλαμβάνουμε σ’ αυτούς και τους Αυστριακούς, που είναι μεν διαφορετική απ’ τους Γερμανούς εθνότητα, αλλά όχι εντε­λώς. Ο γερμανικός και ο αυστριακός πολιτισμός, λόγω γλώσσας κυ­ρίως, είναι ενιαίος). Πρόκειται για έναν λαό παράξενο, αντιφατικό, μπερδεμένο, συγχυσμένο, ικανό και για το καλύτερο και για το χειρότε­ρο.

Έναν πάρα πολύ μεγάλο λαό, ωστόσο, από κάθε άποψη. Τόσο μεγά­λο, που ο σοβινισμός στη Γερμανία να μοιάζει σα φυσιολογική κατάσταση – αν υποθέσουμε πως υπάρχει μια φυσιολογία και στην πα­θολογία. Είναι τόσα πολλά και τόσο εντυπωσιακά τα επιτεύγματα των γερμανών επιστημόνων, σοφών, καλλιτεχνών, που πάρα πολύ εύκολα να μπορεί να τα οικειοποιείται ο κάθε αγράμματος δημαγωγός για να διεγείρει την «εθνική υπερηφάνεια» της αγράμματης μάζας, που πάντα και παντού στον κόσμο έχει την τάση να πιστεύει πως το κάθε επίτευγ­μα ανθρώπων προικισμένων αποκλείεται να μην αφορά και τον κάθε τε­νεκέ προσωπικά. Οταν πιστέψεις πως η όποια ανθρώπινη ικανότητα εί­ναι πρόβλημα ράτσας, αρχίζεις να την ψάχνεις στα χρωμοσώματα, που δεν μπορεί παρά να είναι λίγο ως πολύ όμοια σε όλους τους ανθρώπους της ίδιας ράτσας. Για τον αποβλακωμένο σοβινιστή, είμαι Ελληνας, εί­μαι Γερμανός, είμαι Αγγλος, είμαι Γάλλος, σημαίνει πριν απ’ το κάθε τι, πως έχω στον εγκέφαλο ή και σε ολόκληρο το σώμα κύτταρα ειδικής ποιότητας που συνιστούν την ελληνικότητα, τη γερμανικότητα, την αγγλικότητα, τη γαλλικότητα, με την ίδια περίπου έννοια που η υφή των μορίων των μετάλλων συνιστά την ειδική ποιότητα του κάθε μετάλλου χωριστά και κάνει να ξεχωρίζει ο χρυσός απ’ τον μπρούντζο και ο άρ­γυρος απ’ τον ψευδάργυρο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δημιουργοί του σοβινισμού είναι οι Γερμανοί, με την έννοια πως πουθενά αλλού στον κόσμο εκτός απ’ τη Γερμανία δεν είναι τόσο καλά εδραιωμένη στη μάζα η πεποίθηση πως, τέτοια συσσώρευση σοφίας, τόση ικανότητα, τέτοια ποιότητα τα­λέντου σε τόσο πολλούς τομείς δεν μπορεί παρά να είναι βιολογικό και όχι ιστορικό γνώρισμα, προαποφασισμένο απ’ το Θεό -όπως πίστευε και για μας ο Κων. Παπαρρηγόπουλος, που ήταν ένας ασπούδαχτος ε­ρασιτέχνης ιστορικός, πολύ φιλόπονος ωστόσο, πολύ ιδεαλιστής και πολύ τίμιος μέσα στις ιδεοληψίες του – και όχι ένα δεδομένο καθορι­σμένο απ’ τις συγκεκριμένες γεωιστορικές συνθήκες μέσα στις οποίες εμφανίζεται και δρα ένας συγκεκριμένος λαός.

Οπως εμείς ξεχνάμε πως τα τέσσερα ελληνικά φύλα, όταν ήρθαν απ’ το βορρά και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν πέρα για πέρα βαρβαρικά και πως τον μεγαλειώδη πολιτισμό τους δεν τον έφεραν στις βαλίτσες τους, αλλά τον ανέπτυξαν πολύ αργότερα, χάρη στις γεωιστο­ρικές συγκυρίες που δημιουργήθηκαν με την εγκατάστασή τους σ’ ένα πολιτιστικό σταυροδρόμι όπου ήδη συνωθούνταν πολλοί πολιτισμοί, έτσι και οι γερμανοί σοβινιστές ξεχνούν πως είναι ο τελευταίος λαός της δυτικής Ευρώπης που εκπολιτίστηκε, και πως τον σπουδαίο του πολιτισμό, που τον ανέπτυξε πολύ αργότερα, τον χρωστάει όχι σε κά­ποιο γερμανικό DNA, αλλά στη θέση του μέσα στο χάρτη της Ευρώ­πης. Η Γερμανία είναι το γεωγραφικό κέντρο της ηπείρου μας και ο τόπος συνάντησης του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, που έφτασε πολύ αργά εκεί, με τους ανατολικούς (σλάβικους και ασιατικούς) πολιτι­σμούς. Αλλωστε, η Λιθουανία, η κοινή αφετηρία όλων των Ινδοευρωπαίων, που ξεκινώντας από κει έφτασαν μέχρι την Πορτογαλία προς δυσμάς και μέχρι τη βόρεια Ινδία προς ανατολάς, βρίσκεται πολύ κο­ντά στη Γερμανία.

Οι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι Ινδοί, δεν ήρθαν απ’ την Ινδία. Είναι έ­νας λαός που για άγνωστους λόγους άρχισε να υπερπολλαπλασιάζεται στην περιοχή της Βαλτικής γύρω στο 4.000 π.Χ. Και λόγω του υπερ­πληθυσμού άρχισε να κινείται προς πάσα κατεύθυνση, ακτινωτά γύρω του. Φυσικά, οι τόποι όπου εγκαταστάθηκαν τελικά οι Ινδοευρωπαίοι δεν ήταν ακατοίκητοι. Οι γηγενείς πληθυσμοί -τους λέμε και ιθαγε­νείς- μπερδεύτηκαν με τους εποίκους, και απ’ αυτό το κράμα προήλ­θαν οι αρχαίες λαότητες της σημερινής Ευρώπης.

Οι αρχαίοι Έλληνες, για παράδειγμα, ήταν φυλετικό κράμα των τεσ­σάρων ελληνικών ινδοευρωπαϊκών φύλων που ήρθαν στην περιοχή απ’ το 2.000 και μετά (Αχαιοί, Ιωνες, Αολείς και Δωριείς) και των προελληνικών λαών, που δεν ξέρουμε από πότε ήταν εγκαταστημένοι εδώ όταν ήρθαν οι πολύ δραστήριοι, όπως όλοι οι βάρβαροι, Έλληνες. Οι Πελα­σγοί, οι Θράκες, οι Λέλεγες και οι Κάρες είναι προελληνικά, και μάλ­λον μη ινδοευρωπαϊκά φύλα. Που καθώς αναμείχτηκαν με τους καινουργιοφερμένους συναποτέλεσαν έναν λαό, τους Έλληνες, όπως θα ο­νομαστεί τελικά το φυλετικό κράμα απ’ το όνομα όχι μιας ελληνικής ινδοευρωπαϊκής φυλής, αλλά μιας μικρής ομάδας Ινδοευρωπαίων, που ανήκε μάλλον στους περί την Δωδώνη Δωριείς. Υπάρχουν και άλλες εκδοχές για το όνομα Έλληνες που είναι έτσι κι αλλιώς συμβατικό. Ό­πως και να ονομάσουμε αυτόν τον λαό, δεν θα πάψει να είναι ο ίδιος λαός, που δημιούργησε τον πιο λαμπρό πολιτισμό σ’ ολόκληρη την αν­θρώπινη ιστορία. Το όνομα είναι μια ταμπέλα, μια επιγραφή. Το θέμα είναι να καταλάβει κανείς αν η ετικέτα του μπουκαλιού του καλού και παλιού κρασιού, βρίσκεται κολλημένη σε μπουκάλι που πράγματι έχει μέσα καλό και παλιό κρασί. Γιατί αλλιώς, καλά κρασιά, συνέλληνες, μεθυσμένοι απ’ την προγονική δόξα!Η γεωιστορική συγκυρία, λοιπόν, είναι αυτή που έκανε τους Γερμα­νούς σπουδαίο λαό, όπως και τους αρχαίους Έλληνες, και όχι τα κύττα­ρα και ειδικότερα τα κύτταρα του αίματος. Ξέρουμε ήδη πως η Πρωσσία, το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κρατίδιο της μετέπειτα ομόσπονδης Γερμανίας, προέκυψε όλως συμπτωματικά από την τυχοδιωκτική δρα­στηριότητα του τάγματος των Τευτόνων Ιπποτών, που όταν επέστρεψαν απ’ τους Αγίους Τόπους όπου βρέθηκαν μαζί με άλλα αποβράσματα σαν σταυροφόροι είπαν να φκιάξουν δικό τους κράτος. Και έφκιαξαν την Πρωσσία επί εδαφών σλαβικών και με Σλάβους κατά πλειοψηφία υπη­κόους. Το Ντάντσιχ, που το θεμελίωσαν οι Τεύτονες Ιππότες, θα μαρτυράει στον αιώνα τη σλαβική του καταγωγή ως πολωνικό Γκντανσκ. Και ο Φρειδερίκος Νίτσε, τη μεγαλειώδη σκέψη του οποίου οικειοποιήθηκε με τον πιο βάρβαρο και άκομψο τρόπο ένας «βέρος» Γερμανός (απ’ την εκλατινισμένη Αυστρία) ονόματι Χίτλερ, δεν έκρυβε τη σλαβική του καταγωγή. (Ήταν Πολωνός).

Το κωμικό είναι πως η φωλιά των γερμανών σοβινιστών είναι η «μπάσταρδη» Πρωσσία και όχι η «καθαρόαιμη» Σαξονία, στα νότια σύ­νορά της, η κοιτίδα όλων των γερμανικών λαών, κι αυτών που κατοι­κούν σήμερα στη Γερμανία και των άλλων που από πάρα πολύ παλιά κινήθηκαν προς δυσμάς για να αποτελέσουν τους Ολλανδούς, τους Φλαμανδούς, τους Λουξεμβούργιους, τους γερμανόφωνους Ελβετούς, τους Σκανδιναβούς, τους Λομβαρδούς και τους Αγγλους. Που όλοι ξέχασαν προ πολλού πως είναι γερμανικής καταγωγής. Ο Χίτλερ όμως δεν το ξέχασε και αποφάσισε πως τουλάχιστον η μισή Ευρώπη, η «γερμανική», του ανήκει εκ κληρονομιάς. Κι όταν κανείς χρησιμο­ποιεί το κληρονομικό δίκαιο και για χώρες εκτός από κτήματα, γίνεται αυτό που έγινε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά συμβαίνουν με λαούς που καβαλούν το καλάμι. Άλλωστε, συνέβησαν και στη μικρή Ελλάδα το 1922. Γιατί, λοιπόν, να μη συμβούν και στη μεγάλη Γερμανία, της οποίας ο πολιτισμός είναι πάντα ολοζώντανος, και όχι μουσειακός, ό­πως σε μας; Το θέμα είναι να μην πιστέψεις πως είσαι σπουδαίος γιατί σπουδαίος ήταν ο μπαμπάς σου, ή ο πατριός σου σε μια περίπτωση α­νάλογη μ’ αυτήν που τροφοδοτεί τον ελληνικό σοβινισμό. Γιατί αν το πιστέψεις, χέστηκες στο τέλος. Είδατε τι έπαθε ο Χίτλερ; Ό,τι ακριβώς και οι έλληνες μεγαλοϊδεάτες στη Μικρά Ασία. Πάλι με χρόνια με και­ρούς πάλι δίκιά μας θα ‘ναι! Η «γερμανική» Ευρώπη για τον Χίτλερ, η Αγιά Σόφιά για μας τους χριστιανούς ορθόδοξους, που ακόμα δεν κατα­φέραμε να προσδιορίσουμε τα όρια ανάμεσα στην ορθοδοξία και τον ελ­ληνισμό και για να ξεμπερδεύουμε στα γρήγορα φκιάξαμε την πιο αστεία και ανιστόρητη σύνθετη λέξη που θα μπορούσε να υπάρξει, τον ελληνοχριστιανισμό, πoυ είναι κάτι σαν το πεισματάρικο και άγονο μουλάρι: Διασταύρωση ίππου και όνου. Εντάξει, να είναι δίκιά μας πάλι με χρόνια με καιρούς η Πόλη. Ποιος θα έλεγε όχι; Όμως, διάολε, πώς είναι δυνατό να σκέφτεστε, βρε ηλίθιοι, την αναβίωση της Βυζαντινής Αυτοκρατο­ρίας, όταν κρατάτε την Ελλαδίτσα στη ζωή με τονωτικές ενέσεις που προμηθεύεστε υπό μορφήν δανείων απ’ την Ευρώπη; Φτου σας, καρα­γκιόζηδες κι απατεώνες εθνοκάπηλοι. Ούτε ο Χίτλερ δεν μπόρεσε να σας μάθει τίποτα; Δηλαδή, σας χρειάζεται και δεύτερος Σαγγάριος; Αντε πνιγείτε, λοιπόν, σ’ όποιο ποτάμι βρείτε μπροστά σας κι αφήστε μας να μελετάμε την ιστορία των λαών και όχι των κρετίνων σοβινιστών.πιο μπάσταρδος είναι κανείς, τόσο ξελαρυγγίζεται ουρλιάζο­ντας για τη «γνησιότητά» του. Απόδειξη ο Χίτλερ. Οι καθολικοί Αυ­στριακοί ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν απ’ τους προτεστάντες Γερμανούς του γερμανικού βορρά σαν «γνήσιοι» Γερμανοί. Και οι καθολικοί Βαυαροί του γερμανικού νότου, όπου πρωτοεμφανίστηκε και εδραιώθη­κε ο ναζισμός, ποτέ δεν ήταν κυρίως ειπείν Γερμανοί. Αλλωστε, τόσο η Βαυαρία όσο και η Αυστρία είχαν πάντα τη δική τους ιστορία, έξω και πέρα από τις περιπεπλεγμένες επιμέρους ιστορίες των κεντρικών και των βόρειων γερμανικών κρατιδίων. Κι όταν μιλάμε για γερμανική ι­στορία, σ’ αυτά τα κρατίδια κυρίως αναφερόμαστε, και όχι στα κράτη της Βαυαρίας και της Αυστρίας εκεί παραδίπλα. Η Αυστρία και η Βαυα­ρία είχαν πάντα εντονότατες αυτονομιστικές τάσεις. Αλλωστε, η Αυ­στρία, η κληρονόμος της Αυστρουγγρικής Αυτοκρατορίας, που ήταν στα μαχαίρια με την Πρωσσία, παραμένει πάντα αυτόνομο κράτος, πα­ρά το «άνσλους» (την ενσωμάτωση στη Γερμανία) που επεχείρησε και πέτυχε ο Χίτλερ, τον καιρό που κατάφερε να πείσει τους Αυστριακούς πως είναι κι αυτοί τόσο «γνήσιοι» Γερμανοί, όσο περίπου οι Σλαβογερμανοί της Πρωσσίας και οι Γαλλογερμανοί της Ρηνανίας. Επιτέλους, οι γερμανοί σοβινιστές, που δυο φορές κόντεψε να καταστρέψουν την Ευ­ρώπη και τον κόσμο, πρέπει κάποτε να καταλάβουν πως οι Γερμανοί είναι σπουδαίος λαός ακριβώς γιατί είναι μιγάς λαός. Σλαβογερμανοί στο βορρά, Λατινογερμανοί στο νότο (Αυστρία και Βαυαρία), Γαλλογερμανοί στην πιο προοδευτική περιοχή της Γερμανίας, την Κολω­νία. Πού τη βρήκε τη γερμανική φυλετική καθαρότητα εκείνο το κτή­νος, ο Χίτλερ; Γιατί οι Γερμανοί είναι οι πιο «καθαροί» Άριοι; Αλλω­στε, οι Αριοι δεν ήταν Ευρωπαίοι αλλά Πέρσες αρχικά, που ξαπλώθη­καν και στη βόρειο Ινδία. Από φόβο, κανείς γερμανός επιστήμονας δε βρέθηκε να πει σε κείνο το αγράμματο κτήνος πως οι Ινδοευρωπαίοι δεν έχουν σαν πρώτο συνθετικό το Ινδός διότι ήρθαν από την Ινδία, αλ­λά γιατί ξαπλώθηκαν και προς την Ινδία, όπου διαφυλάχτηκε καλύτερα η πανάρχαιη ιστορία τους μέσα από τα ιερά κείμενα του ινδουισμού, τις Βέδες, η μελέτη των οποίων ήταν η αφορμή για να αποφανθούν, πρώτοι οι γερμανοί επιστήμονες πως, για να υπάρχει τέτοια γλωσσική ομοιότη­τα στις ουσιώδεις λέξεις από τη βόρεια Ινδία μέχρι την Πορτογαλία ση­μαίνει πως όλοι αυτοί οι λαοί έχουν μια κοινή κοιτίδα· που εντοπίστηκε στην περιοχή της σημερινής Λιθουανίας χάρη στη λιθουανική γλώσσα, την πιο πρωτόγονη ευρωπαϊκή γλώσσα, που βρίσκεται πιο κοντά στην ιαπετική (έτσι ονομάστηκε συμβατικά η κοινή αρχικά γλώσσα των Ιν- δοευρωπαίων) από κάθε άλλη ευρωπαϊκή.

Στο κάτω κάτω, όταν ακούς Μπετόβεν λίγο σε νοιάζει αν ήταν Ολ­λανδός κατά την καταγωγή, όπως άλλωστε δείχνει το τυπικά ολλανδικό όνομά του: βαν Μπεετχόβεν. Κι όταν ακούς Γκούσταβ Μάλερ, δεν λες, άστον καλύτερα, εκτός από Γερμανοεβραίος, γεννήθηκε επιπροσθέτως και στη Βοημία (της Τσεχοσλοβακίας, που τότε ανήκε στην Άυστρουγγρική Αυτοκρατορία) και συνεπώς δεν είναι γνήσιος γερμανός συνθέ­της, παρά το γεγονός πως όλοι οι φίλοι της μουσικής ξέρουν πως ο τε­λευταίος των ρομαντικών κατέχει περίοπτη θέση στη ιστορία της γερ­μανικής μουσικής. Αλλωστε, ολόκληρος ο ρομαντισμός, όχι μόνο στη μουσική αλλά σ’ όλες τις τέχνες είναι μια καθαρά και τυπικά γερ­μανική υπόθεση, που εκφράζει με τον πιο απόλυτο και σαφή τρόπο την απαίτηση για την πλήρη ελευθερία και την ολική αυτονομία του ατό­μου. Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε δεν ανήκει μόνο στους Γερμανούς, ανή­κει, έτσι το ήθελε άλλωστε, σ’ όλους όσους λάτρεψαν τη θεία ποίησή του σ’ όλον τον κόσμο. Κι όταν διαβάζεις Νίτσε, σκασίλα σου αν είναι Σλάβος ή Γερμανός. Κι όταν μένεις εκστατικός στο τέλος του διαβά­σματος ενός έργου του Τόμας Μαν, δεν αναρωτιέσαι πώς συμβαίνει να είναι τόσο προοδευτικός ένας Βαυαρός. (Με την ευκαιρία, διαβάστε το ταχύτερο αν δεν το διαβάσατε ακόμα το μυθιστόρημα Δόκτωρ Φάουστους αυτού του μεγάλου πεζογράφου, στοχαστή και δημοκράτη. Ο Αντριάν Λέβερκιν, ο θρυλικός ήρωάς του, έχει να σας μάθει πολλά και για το διπλό πρόσωπο του γερμανού Ιανού, και για τη μουσική, και για τη ζωή που είναι θάνατος, και για το θάνατο που είναι ζωή). Κι αν απορρίψεις τον γερμανόφωνο Φραντς Κάφκα, που ανήκει στη γερμα­νική λογοτεχνία, για μόνο το λόγο πως εκτός από Εβραίος, έζησε ολό­κληρη τη σύντομη ζωή του στην Πράγα, τότε καλά θα κάνεις να περιο­ριστείς στα λογοτεχνικά κείμενα της Πηνελόπης Δέλτα, που σου δίδα­ξαν στο σχολείο προκειμένου να γίνεις καλός Έλληνας.

Οταν, λοιπόν, λέμε Γερμανία εννοούμε γερμανικός πολιτισμός και όχι γερμανική ράτσα. Τις ράτσες τις αφήνουμε είτε για τον Χίτλερ, είτε για τον Μεταξά, είτε για τον Αυγουστίνο Φλωρίνης, είτε για τον Γ. Παπαδόπουλο, είτε για τους εκτροφείς αλόγων ράτσας για τον ιππόδρομο.
Από το βιβλίο του: Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι, antikleidi