Η πρωτεύουσα, μητρόπολη, μια πόλη ζωντανή, θέλγητρο για νέους από όλο τον κόσμο, μελίσσι καλλιτεχνών και ανήσυχων ανθρώπων...Μια πόλη ιδιαίτερη που ήταν χωρισμένη για 28 χρόνια και έχει στοιχεία που θυμίζουν τους Ossi και τους Wessi.
Η Πύλη του Βρανδεμβούργου, μια μνημειώδης πύλη του 18ου αιώνα που συμβολίζει την Ειρήνη. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η πύλη του Βρανδεμβούργου έχει γίνει σύμβολο της ενωμένης Γερμανίας. Σχεδιάστηκε από τον Carl Hard επί βασιλείας του αυτοκράτορα Γουλιέλμου του Β΄. Η πύλη έχει μήκος 65,5μ και ύψος 28μ. Το σχέδιο της βασίστηκε στα προπύλαια της Ακρόπολης των Αθηνών και κατασκευάστηκε μεταξύ του 1698-1791. Οι διακοσμήσεις της αναπαριστούν σκηνές από την ελληνική μυθολογία και χρειάστηκαν επί πλέον 4 χρόνια για να ολοκληρωθούν. Το 4τροχο άρμα της νίκης στην κορυφή της πύλης κατασκευάστηκε το 1793 από τον Johann Gottfried Schadow. To μπρούτζινο αυτό άρμα οδηγείται από την θεά της Ειρήνης. Το 1806 ο Ναπολέων νίκησε τα πρωσικά στρατεύματα στη μάχη του Jena-Auerstedt και διέταξε το άρμα να μεταφερθεί από το Βερολίνο στο Παρίσι αλλά μετά τη μάχη του Βατερλώ το άγαλμα επέστρεψε θριαμβευτικά στο Βερολίνο και από σύμβολο ειρήνης έγινε σύμβολο νίκης.
Η πύλη του Βρανδεμβούργου μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρέθηκε ακριβώς στο σύνορο ανατολικού και δυτικού Βερολίνου αλλά πέρασε στη Ρωσική πλευρά. Το 1958 η πύλη ανακαινίστηκε από το Ανατολικό Βερολίνο και το Δυτικό Βερολίνο χρηματοδότησε την ανακατασκευή του αγάλματος. Με την πτώση του Τείχους, πλήθος κόσμου έφτασε στην πύλη για να πανηγυρίσει στο μέρος που ως τότε ήταν ένα απομονωμένο σημείο της πόλης. Το μνημείο ανακαινίστηκε το 2001 και ξαναδιατέθηκε στο κοινό το 2002.
Η East Side Gallery είναι ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου, μήκους 1,3 χιλιομέτρων κατά μήκος της οδού Mühlenstrasse στην περιοχή του πρώην ανατολικού Βερολίνου.
Είναι η μεγαλύτερη και μακροβιότερη έκθεση σε ανοιχτό χώρο στον κόσμο με 105 τοιχογραφίες στο σύνολο. Πρόκειται για έργα καλλιτεχνών αμέσως μετά την πτώση του Τείχους που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την εκδήλωση της χαράς και το αίσθημα απελευθέρωσης εκείνων των ημερών.
Οι τοιχογραφίες ως μέσο έκφρασης και προσέλκυσης τουριστών ήταν διαδεδομένη αλλά με διάσπαρτες τοιχογραφίες και μόνο στη δυτική μεριά του τείχους. Η δημιουργία των καλλιτεχνών στην ανατολική μεριά μετά την πτώση, μετέτρεψε το τσιμέντο σε μια συνεχή δήλωση ελευθερίας και συμφιλίωσης.
Από τις πιο γνωστές δημιουργίες είναι το “mortal kiss” που απεικονίζει τον Erich Honecker, γενικό γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας να δίνει ένα φιλί στο στόμα με τον Leonid Brezhnev, γενικό γραμματέα του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, ή το έργο “Trabi” της Birgit Kinder, που απεικονίζει το γνωστό αυτοκίνητο των ανατολικογερμανών Trabant, να σπάει το Τείχος.
Πολλές από τις τοιχογραφίες αποτελούν θέματα για καρτ-ποστάλ. Η έκθεση με τις τοιχογραφίες, ένα μείγμα από πολιτικά θέματα, γκράφιτι και υπερρεαλιστικά θέματα, εκτείνεται από το Oberbaum Brücke έως το Ostbahnhof.
Η East Side Gallery θεωρείται πλέον πολιτιστική κληρονομιά και σε διάφορα κομμάτια της γίνονται εργασίες αποκατάστασης λόγω του ότι τα έργα βρίσκονται εκτεθειμένα στις καιρικές
συνθήκες.
H Στήλη της Νίκης, η οποία βρίσκεται στη μέση του πάρκου Tiergarten στο Βερολίνο, είναι ένα μνημείο ύψους 230 πόδια, το οποίο κατασκευάστηκε λόγω της νίκης της Πρωσίας επί της Γαλλίας το 1871. Η στήλη αυτή συμπληρώνεται από το χρυσό άγαλμα της θεάς Νίκης. Θα πρέπει να ανεβείτε 285 απότομες σκάλες για να φτάσετε στην υπαίθρια εξέδρα, η οποία βρίσκεται ακριβώς κάτω από το γιγαντιαίο άγαλμα – αλλά θα μπορέσετε να απολαύσετε μια καταπληκτική θέα τόσο γύρω από το πάρκο όσο και στην πόλη του Βερολίνου.
Ο Καθεδρικός του Βερολίνου σε ρυθμό μπαρόκ χτίστηκε μεταξύ του 1894 με 1905. Βρίσκεται στο Νησί των Μουσείων στην όχθη του ποταμού Spree. Ο σημερινός ναός είναι ο τρίτος στη σειρά που κτίστηκε στο ίδιο σημείο. Η πρώτη εκκλησία κτίστηκε εδώ το 1465 και αργότερα αντικαταστάθηκε από ένα καθεδρικό το 1765. Με διαταγή του αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ ο ναός καταστράφηκε το 1894 και αποφάσισε να τον αντικαταστήσει με τον σημερινό ναό. Το τεράστιο μέγεθος του νέου ναού ήταν σαν ένα προτεσταντικό αντίβαρο του ναού του Αγίου Πέτρου της Ρώμη. Σχεδιάστηκε από τον Julius Raschdoroff σε ρυθμό μπαρόκ με αναγεννησιακή ιταλική επιρροή. Οι διαστάσεις του ναού είναι 114μ μήκος και 13μ πλάτος. Κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο το κτίριο χτυπήθηκε από βόμβα. Μία προσωρινή οροφή τοποθετήθηκε για να διασώσει το εσωτερικό του κτιρίου και παρά τα σχέδια της κυβέρνησης της Ανατολική Γερμανίας να κατεδαφίσει το ναό το 1975 ξεκίνησε η ανακατασκευή του. Το 1993 η εκκλησία επαναλειτούργησε. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στην πλούσια εσωτερική διακόσμηση είναι το ανακατασκευασμένο εκκλησιαστικό όργανο το οποίο διαθέτει 7.000 σωλήνες. Επίσης υπάρχουν μερικοί όμορφα διακοσμημένοι σαρκοφάγοι διάσημων προσώπων της Γερμανικής ιστορίας.
Κτίριο - ορόσημο του Βερολίνου, το Κόκκινο Δημαρχείο βρίσκεται στην περιοχή Mitte, κοντά στην Πλατεία Αλεξάντερπλατζ.
Αποτελεί την κατοικία του εν ενεργεία δημάρχου και την έδρα της ομοσπονδίας του ομώνυμου κρατιδίου, ενώ το όνομα του δημαρχείου οφείλεται στο γεγονός ότι η πρόσοψή του είναι κατασκευασμένη από κόκκινα τούβλα.
Το Κόκκινο Δημαρχείο χτίστηκε μεταξύ 1861 και 1869 από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Hermann Friedrich Waesemann, στα πρότυπα του δημαρχείου της πόλης Torun της Πολωνίας, στη θέση όπου παλιότερα βρισκόταν διάφορα διάσπαρτα μεσαιωνικά κτίρια για να καταλαμβάνει σήμερα ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Το κτίριο είχε υποστεί πολύ σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Βερολίνου από τους Συμμάχους το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναστηλώθηκε μεταξύ 1951 και 1956.
Πριν την ένωση της Γερμανίας το 1991 το Κόκκινο Δημαρχείο βρισκόταν στην ανατολική πλευρά και αποτελούσε την έδρα του δικαστηρίου, ενώ στην δυτική πλευρά το δημαρχείο στεγάζονταν στο κτίριο Rathaus Schöneberg.
Πολλές από τις αίθουσες του Κόκκινου Δημαρχείου είναι επισκέψιμες, όπως η αίθουσα των όπλων, η μεγάλη αίθουσα χορού και η εντυπωσιακή πορτοκαλί αίθουσα με τις προτομές. Διατίθεται επίσης και μία βιβλιοθήκη όπου συχνά φιλοξενούνται διάφορες εκθέσεις, ενώ οι διάδρομοι στον τρίτο όροφο του δημαρχείου είναι διακοσμημένα με πορτρέτα επίτιμων πολιτών του Βερολίνου.
Το Τείχος που χώριζε την πόλη σε Ανατολική και Δυτική ήταν το αποτέλεσμα του ψυχρού πολέμου. Κτίστηκε από την κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας για να αποτρέψει τους πολίτες της να αυτομολούν από την Ανατολή στη Δύση. Από το 1989, όταν άνοιξαν τα σύνορα, το μεγαλύτερο κομμάτι του Τείχους κατεδαφίστηκε. Μετά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο η Γερμανία χωρίστηκε σε δύο κράτη με τις συμμαχικές δυνάμεις να κρατάνε τον έλεγχο της δυτικής πλευράς του Βερολίνου που ήταν περικυκλωμένη από την Ανατολική Γερμανία. Μέχρι το 1961 οι Ανατολικογερμανοί μπορούσαν να κινηθούν ελεύθερα μεταξύ των δύο τμημάτων ανατολικού - δυτικού. Αλλά η καλή ζωή του δυτικού Βερολίνου έκανε τους ανατολικούς να μετακομίζουν εκεί, η μετακίνηση είχε φτάσει σε ρυθμό περίπου 20.000 ανθρώπων το μήνα. Στις 12 Αυγούστου 1961 οι αρχές της Ανατολικής Γερμανίας αποφάσισαν να κλείσουν τα σύνορα γύρω από τους δυτικούς τομείς του Βερολίνου με σκοπό να σταματήσουν τη φυγή των κατοίκων. Επισήμως ισχυρίστηκαν ότι το Τείχος - μία αντικαπιταλιστική προστασία ως άμυνα της ανατολικής κατά της δυτικής επιθετικότητας.
Το πρωί της 13 Αυγούστου τα συρματοπλέγματα ήταν εγκατεστημένα. Οι συγκοινωνίες είχαν κοπεί και όλα τα σπίτια στην ανατολική πλευρά των συνόρων εκκενώθηκαν και τα παράθυρά τους κτίστηκαν. Με το χρόνο τα συρματοπλέγματα αντικαταστάθηκαν από ένα τοίχο 3,6μ. κατά μήκος του Τείχους από την ανατολική πλευρά υπήρχε μία ζώνη ελεγχόμενη από τους φρουρούς γνωστή και ως ζώνη θανάτου με 302 παρατηρητήρια και 20 φυλάκια σε ένα συνολικό μήκος 115μ. Οι φύλακες είχαν τη διαταγή να πυροβολούν όσους έκαναν απόπειρα να δραπετεύσουν με αποτελεσμένα 192 άνθρωποι να σκοτωθούν στην προσπάθεια να καταφύγουν στην Δύση. Μετά την επίσκεψη του Σοβιετικού προέδρου Γκορμπατσόφ στην Δυτική Γερμανία το 1989 η Ουγγαρία άνοιξε τα σύνορα της με την Αυστρία. Αυτό επέτρεπε τους Ανατολικογερμανούς να διαφύγουν προς τη δύση. Εν τω μεταξύ οι διαμαρτυρίες και οι πορείες κατά της κυβέρνησης πλήθαιναν και τελικά στις 9 Νοεμβρίου 1989 οι περιορισμοί για τη διέλευση των συνόρων τερματίστηκαν. Από τότε τα περισσότερα κομμάτια του Τείχους καταστράφηκαν. Το πιο διάσημο κομμάτι είναι 1326μ. και βρίσκεται κατά μήκος Muhlenstrasse και είναι διακοσμημένο με 106 τοιχογραφίες. Τρία τμήματα μένουν ακόμα όρθια. Ένα μήκους 80 μέτρων τμήμα του «πρώτου Τείχους» στο σημείο που βρισκόταν τα αρχηγεία της Γκεστάπο (ανάμεσα στο σημείο ελέγχου Τσάρλι και την πλατεία Ποτσντάμερ), ένα μακρύτερο τμήμα του δεύτερου τείχους, κατά μήκος του ποταμού Σπρέε, κοντά στη γέφυρα Oberbaumbrücke, γνωστό σήμερα ως East Side Gallery (σταθμός Ostbahnhof S3, S5, S7, S9, S75), και ένα τρίτο τμήμα στην Bernauer Straße το οποίο μετατράπηκε σε μνημείο το 1999.
Αρχικά η πλατεία ονομαζόταν Πλατεία των Βοδιών αλλά μετά την επίσκεψη του Τσάρου Αλεξάνδρου του Α' το 1805 η πλατεία ονομάστηκε Αlexanderplatz.
Οι ντόπιοι την ονομάζουν Πλατεία Alex. Τα περισσότερα κτίρια της πλατείας καταστράφηκαν από το συμμαχικό βομβαρδισμό στα τέλη του Β΄παγκοσμίου πολέμου.
Μετά τον πόλεμο η πλατεία έγινε το κέντρο του Ανατολικού Βερολίνου και οι Σοβιετικοί επέδειξαν το σοβιετικό στυλ αρχιτεκτονικής κατασκευάζοντας μεγάλα κτίρια και ένα πανύψηλο πύργο για την τηλεόραση. Ο πύργος της τηλεόρασης είναι μία από τις μεγαλύτερες κατασκευές στην Ευρώπη με την κεραία του να φτάνει τα 365μ. Κτίστηκε το 1969 και στη σφαίρα διαθέτει ένα περιστρεφόμενο εστιατόριο σε ύψος 207μ. το 1969 δύο ακόμη μνημεία προστέθηκαν στην πλατεία, το ρολόι της διεθνούς ώρας και το σιντριβάνι της διεθνούς φιλίας.
Μπροστά στο Κόκκινο Δημαρχείο η πλατεία ονομαζόταν αρχικά πλατεία ανακτόρου. Το 1951 ονομάστηκε πλατεία των Marx και Engels (όπως βλέπετε κάθονται εκεί ακόμα...) Μετά την Επανένωση της Γερμανίας το 1990 άλλαξε για άλλη μία φορά το όνομά της και επανήλθε στο πρώτο.
Μπαίνοντας στο νέο κτίριο της Βουλής, αυτό το υπερσύγχρονο και εντυπωσιακότατο διάφανο αυγό, υπάρχουν περ΄πιπτερα από όλα τα κόμματα της γερμανικής Βουλής με εκπροσώπους που είναι διαθέσιμοι ηια ερωτήσεις των πολιτών!
Μια βόλτα με ποταμόπλοιο στον Σπρεε είναι εμπειρία!
Το Reichstag στεγάζει το Γερμανικό Κοινοβούλιο και είναι ένα από τα πιο ιστορικά μνημεία του Βερολίνου και σύμβολο της χώρας.
Μετά την ίδρυση της Γερμανικής αυτοκρατορίας το 1872 δημιουργήθηκε η ανάγκη για ένα κοινοβούλιο στο Βερολίνο. Χρειάστηκαν 10 χρόνια μέχρι να συμφωνηθεί το σχέδιο και μέσα από ένα διαγωνισμό 183 υποψηφιοτήτων. Νικητής αναδείχθηκε ο Γερμανός αρχιτέκτονας Paul Wallat με ένα επιβλητικό αναγεννησιακό σχέδιο ενός κτιρίου με διαστάσεις 137μ. μήκος και 97μ. πλάτος.
Το κτίριο κατασκευάστηκε μεταξύ του 1884 -1894 κυρίως από πολεμικές αποζημιώσεις που κατέβαλε η Γαλλία. Η περίφημη επιγραφή "Dem Deutschen Volke" (μτφ: για το γερμανικό λαό) προστέθηκε αργότερα το 1916 από τον αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄ με μπρούτζινα γράμματα της επιγραφής από λιωμένα γαλλικά κανόνια.
Το 1933 έπιασε φωτιά στο κτήριο καταστρέφοντας μεγάλο μέρος του. Μέχρι σήμερα αγνοείται ποιος ξεκίνησε τη φωτιά αλλά οι κατηγορίες βάρυναν τους κομμουνιστές. Το γεγονός αυτό είχε ενισχύσει τη δημοτικότητα του Εθνικού σοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ.
Το κτίριο υπέστη αρκετές ζημιές όταν οι Σοβιετικοί μπήκαν στο Βερολίνο στο τέλος του πολέμου. Μετά τον πόλεμο το κοινοβούλιο παραδόθηκε στο δυτικό Βερολίνο κοντά στο σημείο απ' όπου περνούσε το Τείχος.
Μεταξύ 1958 με 1972 το κτίριο ανακατασκευάστηκε και αφαιρέθηκαν ο γυάλινος τρούλος και η εσωτερική του διακόσμηση. Κατά τη διάρκεια που το Βερολίνο ήταν χωρισμένο το Δυτικό Γερμανικό Κοινοβούλιο συνεδρίαζε εδώ μια φορά το χρόνο για να δείξει έτσι πως η Βόννη ήταν προσωρινή πρωτεύουσα.
Μετά την ενοποίηση των Γερμανιών το κοινοβούλιο επέστρεψε στο Βερολίνο. Ο Σερ Νόρμαν Φόστερ σχεδίασε κατά την ανακαίνιση μεταξύ του 1995 με 1999 ένα νέο γυάλινο θόλο για την κύρια αίθουσα, και παρά τις πρώτες αρνητικές κριτικές, ο θόλος έχει γίνει μία από τις πιο διάσημες εικόνες της πόλης.
Ένα μέρος του είναι ανοικτό προς το κοινό. Ένας ανελκυστήρας θα σας μεταφέρει στην οροφή του κτηρίου όπου μπορείτε να περπατήσετε στην κορυφή του θόλου μέσα από ένα ελικοειδή διάδρομο.
Η Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του Βερολίνου. O κατεστραμμένος αυτός πύργος είναι ένα σύμβολο της αποφασιστικότητας του Βερολίνου για την ανοικοδόμηση της πόλης μετά τον πόλεμο και μια διαρκής υπενθύμιση της καταστροφής του πολέμου.
Η εκκλησία βρίσκεται στο Breitscheidplatz, το κέντρο του πρώην Δυτικού Βερολίνου. Εξακολουθεί να είναι το εμπορικό κέντρο του Βερολίνου, με τον εμπορικό δρόμο Ku'damm και το Europa Center σε κοντινή απόσταση.
Χτίστηκε μεταξύ 1891 και 1895 από τον Κάιζερ Γουλιέλμο Β΄ και έγινε προς τιμή του παππού του, Κάιζερ Γουλιέλμου Α΄. Αποτελούσε το σύμβολο της ενότητας της Πρωσίας. Σχεδιάστηκε από το Γερμανό αρχιτέκτονα Franz Schwechten σε νέο-ρομανικό ρυθμό. Το κτίριο ήταν ασυνήθιστα στολισμένο για προτεσταντική εκκλησία. Στη διακόσμηση υπήρχε και ένα μεγάλο ψηφιδωτό που απεικονίζει την ιστορία της Πρωσίας.
Τη νύχτα της 18 Νοεμβρίου του 1943 η εκκλησία κάηκε αφού χτυπήθηκε από μια συμμαχική βόμβα. Οι ντόπιοι υπερασπίστηκαν τα ερείπια από κατεδάφιση το 1950 και το 1961 μία νέα, οκταγωνική εκκλησία σχεδιάστηκε από τον Egon Eiermann και χτίστηκε παράλληλα με τον υφιστάμενο πύργο. Η νέα εκκλησία είναι από οπλισμένο σκυρόδεμα με μπλε γυάλινα τούβλα.
Ένας ανεξάρτητο εξαγωνικό κωδωνοστάσιο κατασκευάστηκε στη θέση του πρώην κύριου ναού. Μέσα στο υπόλοιπο του δυτικού πύργου του κατεστραμμένου ναού είναι Gedenkhalle ή αίθουσα μνήμης. Εκεί βρίσκονται τα έγγραφα με την ιστορία της εκκλησίας και εμπεριέχονται πολλά από τα πρωτότυπα αντικείμενα της εκκλησίας, καθώς και φωτογραφίες πριν και μετά τον βομβαρδισμό.
Η πλατεία Μπέμπελ σχεδιάστηκε το 18ο αιώνα ως κέντρο των τεχνών και των επιστημών και βρίσκεται στη λεωφόρο Under Lindeen. Όταν ο Φρειδερίκος ο β΄έγινε βασιλιάς της Πρωσίας 1840, ως προστάτης των τεχνών, αποφάσισε να δημιουργήσει μία περιοχή που να περιέχει όπερα, ακαδημίες και ένα παλάτι.
Η πλατεία ήταν γνωστή παλαιοτέρα ως Opera platz καθώς η όπερα ήταν το μόνο κτίριο που είχε ολοκληρωθεί πριν αποβιώσει ο Φρειδερίκος. Το σημερινό της όνομα δόθηκε το 1947 κατόπιν του Αυγούστου Bebel αρχηγού του σοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας του 19ου αιώνα.
Περιμετρικά της πλατείας υπάρχουν 3 κύρια κτίρια. Η Κρατική Όπερα ολοκληρώθηκε το 1863 και είναι έδρα της κρατικής ορχήστρας. Αν και το κτίριο καταστράφηκε στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ανακατασκευάστηκε το 1950 με βάση το αρχικό του σχέδιο. Μπορείτε να παρακολουθήσετε όπερες και κονσέρτα κατά τη διάρκεια σχεδόν όλου του χρόνου.
Ο Καθεδρικός του Αγίου Hedwig κτίστηκε το 1867 και ήταν η πρώτη καθολική εκκλησία που έγινε στη Γερμανία μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση. Κτίστηκε με βάση το πάνθεον της Ρώμης και ο γυαλιστερός πράσινος τρούλος της είναι εμφανής από πολλά σημεία της πόλης.
Στην κεντρική πλευρά της πλατείας βρίσκεται η Παλιά Βασιλική Βιβλιοθήκη που σήμερα είναι κομμάτι του πανεπιστημίου Ηunboldt. Το υπόλοιπο κολλέγιο βρίσκεται κατά μήκος της οδού Unter den Linden. Σπουδαία άτομα φοίτησαν στο κολλέγιο όπως οι αδελφοί Γκριμ και ο Καρλ Μαξ. Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν δίδαξε εδώ για περίπου 20 χρόνια πριν το καθεστώς των Ναζί.
Δυστυχώς η Μπέμπελ Πλατς είναι συχνότερα γνωστή για τα γεγονότα της 10ης Μαίου 1943. Eκείνη τη μέρα ο υπουργός προπαγάνδας της ναζιστικής Γερμανίας Γιόζεφ Γκαίμπελς οργάνωσε μία εθνική πυρά βιβλίων όπου περισσότερα από 20.000 βιβλία Εβραίων, κομμουνιστών ή φιλειρηνιστών κάηκαν στην πυρά στο μέσο της πλατείας. Σήμερα οι επισκέπτες μπορούν μέσα από μία γυάλινη πλάκα στο έδαφος να δουν σειρές από άδεια ράφια βιβλιοθηκών.
Το Σαρλότενμπουργκ είναι ένα εντυπωσιακό μπαρόκ παλάτι στη δυτική πλευρά του Βερολίνου. Το κτίριο κάηκε ολοσχερώς το Β΄παγκόσμιο πόλεμο αλλά ανακατασκευάστηκε πλήρως.
Είναι το μεγαλύτερο παλάτι στο Βερολίνο, το αρχικό του μέρος κατασκευάστηκε μεταξύ του 1695-1699 ως θερινή κατοικία της Σοφίας Σαρλότ γυναίκας του Φρειδερίκου Γ΄. Το παλάτι σχεδιάστηκε από τον Johann Narimg και επεκτάθηκε λίγο αργότερα όταν ο Φρειδερίκος έγινε βασιλιάς της Πρωσίας.
Το 1943 στη διάρκεια των συμμαχικών βομβαρδισμών το ανάκτορο έπιασε φωτιά και καταστράφηκε. Το εσωτερικό του είναι πλούσια διακοσμημένο σε πολλά στυλ και με ακριβά υλικά και περιέχει πολλά κομμάτια τέχνης, πίνακες κτλ.
Οι κήποι γύρω από το παλάτι είχαν σχεδιαστεί σε Γαλλικό μπαρόκ ρυθμό αλλά όταν ανακατασκευάστηκαν απλοποιήθηκαν. Στους κήπους θα βρείτε και κτίρια όπως ένα μαυσωλείο δωρικού ρυθμού για τα μέλη της βασιλικής οικογένειας και το Belventere που κτίστηκε μεταξύ του 1778-1790 ως τεϊοποτείο. Κοντά στο ανάκτορο βρίσκεται και το Schinkel pavilion χτισμένο από το γνωστό ομώνυμο αρχιτέκτονα Carl Schinkel για το βασιλιά Φρειδερίκο Γουλιέλμο τον Γ΄.
The story of Berlin: Ένα μουσείο πολυμέσων που μας καλεί σε ένα ταξίδι στην Ιστορία της πόλης 800 χρόνων! Από τον Φρειδερίκο τον Μέγα τον 18ο αιώνα, τον Μπίσμαρκ, το Τείχος και την πτώση του διαφορετικές σκηνές της Ιστορίας: ένα σπίτι φτωχής οικογένειας το 1880, βόμες, φωτογραφίες από την ανέγερση την Πύλης του Βερολίνου, σκηνές της ζωής στην Ανατολική Γερμανία...
Το μουσείο της Περγάμου βρίσκεται στο Νησί των Μουσείων και είναι το νεότερο από τα 5 μουσεία. Άνοιξε το 1930 και πήρε το όνομα του από το βωμό της Περγάμου που είναι ένα θεόρατο μνημείο που φιλοξενείται εκεί.
Σχεδιάστηκε από τον Alfrend Messed και αργότερα από τον Ludwig Huffman και χτίστηκε ως συμπλήρωμα του διπλανού μουσείου του Beute το οποίο αδυνατούσε να εκθέσει τα εκθέματα του καθώς οι Γερμανοί αρχαιολόγοι συνέχισαν τις ανασκαφές σ' όλο τον κόσμο. Η ιδέα για το νέο μουσείο ξεκίνησε το 1907 και η κατασκευή του άρχισε το 1920 και κράτησε 20 χρόνια.
Υπέστη σημαντικές καταστροφές κατά τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο, ευτυχώς όμως πολλά από τα εκθέματα είχαν αποθηκευτεί σε άλλες τοποθεσίες ενώ το 1945 σημαντικό κομμάτι της συλλογής του μεταφέρθηκε στη Μόσχα όπου βρίσκεται στα μουσεία Ερμιταζ και Πούσκιν.
Το μουσείο χωρίζεται σε 3 τομείς στο τομέα των αρχαιοτήτων, στο μουσείο ισλαμικής τέχνης και της «Εγγύς Ανατολής». Το σπουδαιότερο από τα εκθέματα του είναι ο βωμός από την ακρόπολη της αρχαίας Περγάμου της Μικράς Ασίας ο οποίος αποτελούσε κομμάτι από ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα στην Περγαμο. Η συλλογή περιλαμβάνει και άλλα κομμάτια του συγκροτήματος όπως ένα μέρος του ναού της νικηφόρου Αθηνάς. Ένα εντυπωσιακό έκθεμα του μουσείου είναι η Πύλη της Ιστάρ από την αρχαία Βαβυλώνα. Ανάμεσα στα εκθέματα υπάρχουν αντικείμενα από την αρχαία Μίλητο, Σάμο και Νάξο καθώς και από Περσία, Συρία και Παλαιστίνη. Στο τμήμα της ισλαμικής τέχνης υπάρχει μια πρόσοψη ανακτόρου μήκους 45μ, από την Ιορδανία.
...Το πιο συγκλονιστικό σημείο του μουσείου The story of Berlin είναι ο διάδρομος με τα βιβλία στο πάτωμα, τις κόκκινα φωτισμένες εικόνες δεξιά και αριστερά και το ηχητικό ντοκουμέντο της αποφράδας εκείνης μέρας που οι Ναζί έκαψαν τα βιβλία...
Την δεκαετία 1920-30 η Ποτσντάμερ Πλατζ ήταν μια από τις πιο ζωντανές και πολυπληθείς πλατείες της Ευρώπης. Το 1943 αυτό άλλαξε μετά από έναν ισχυρό βομβαρδισμό των συμμάχων.
Μετά τον πόλεμο η πλατεία βρισκόταν μεταξύ των Αμερικανικών, Βρετανικών και Ρωσικών τμημάτων της πόλης και έτσι έγινε νεκρή ζώνη. Με την κατασκευή του Τείχους του Βερολίνου το 1961 όλα τα κτίρια ισοπεδώθηκαν. Μετά την πτώση του Τείχους αποφασίστηκε η ανοικοδόμηση της περιοχής με την κατασκευή να ξεκινάει το 1994.
Εκτός από την πλατεία διαμορφώθηκαν και πολλά τετράγωνα όλα κάτω από την επίβλεψη των αρχιτεκτόνων Wilmer & Sattler. Το σχέδιο περιελάμβανε την κατασκευή πύργων εμπορικών καταστημάτων, ενός ψυχαγωγικού κέντρου και κτιρίων κατοικιών.
Το πρώτο κτίριο που ολοκληρώθηκε ήταν ο πύργος Debis που σχεδιάστηκε από τον Rentsio Piano. Άλλα εντυπωσιακά κτίρια είναι το Sony center, ένα σύμπλεγμα σχεδιασμένο από τον Helmut Jahn που συμπεριλαμβάνει ένα θέατρο imax και έναν πύργο με γραφεία. Ο γειτονικός πύργος, Kohlhof, έχει μία βεράντα παρατήρησης σε ύψος 93μ.
Ο νέος σταθμός του μετρό και το εμπορικό κέντρο έχουν φέρει ζωντάνια στην Ποτσντάμερ Πλατζ. Η πλατεία έχει επανέλθει στην πρότερη της δόξα.
Το Ανάκτορο Σανσουσί βρίσκεται στο Πότσνταμ, 26χλμ. νοτιοδυτικά του Βερολίνου. Τα ανάκτορα ήταν το πρώην καλοκαιρινό θέρετρο του βασιλιά Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας και συχνά παρουσιαζονται ως οι Γερμανικές Βερσαλίες.
Κατασκευάστηκε μεταξύ 1745 με 1747 με σκοπό να αποκτήσει ο βασιλιάς μια ιδιωτική κατοικια στην οποία θα μπορούσε να ηρεμήσει και να ξεκουραστεί, το ίδιο το όνομα του ανακτόρου συμβολίζει την χρήση του καθώς "sans souci" είναι μια γαλλική έκφραση που μεταφράζεται ως "χωρίς ανησυχίες".
Το παλάτι είναι σχετικά μικρό όμως ξεχωρίζει για την μοναδική Ροκοκό τεχνοτροπία του. Το ομώνυμο πάρκο που περιβάλει το παλάτι είναι τεράστιο και ακόμα και αν δεν επιθυμείτε να επισκεφτείτε το κυρίως παλάτι αξίζει μια επίσκεψη στο πάρκο για μια ημέρα χαλάρωσης από την πολύβουη πόλη. Η είσοδος στο πάρκο είναι δωρεάν και μεταξύ αλλων ξεχωρίζουν ο Ναός της Φιλίας (Freundschaftstempel), ο Πορτοκαλεώνας (Orangerieschloss), το Σπήλαιο του Ποσειδώνα (Neptungrotte) και ο Οβελίσκος. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου