Το 1517 το Μόναχο υπέφερε από μια επιδημία. Σχεδόν οι μισοί από τους 20.000 κατοίκους της πόλης τότε έχασαν τη ζωή τους από την αρρώστια. Όταν πέρασε το κακό, οι βαρελάδες της περιοχής - με την ιδέα ενός από αυτούς του οποίου το όνομα δεν είανι γνωστό- αποφάσισαν να δώσουν ένα αισιόδοξο μήνυμα στους ανθρώπους της πόλης για τη χαρά της ζωής. Τους παρακίνησαν να βγουν από τα σπίτια τους και να χορέψουν στου δρόμους κρατώντας αυτά τα ημικύκλια περιτυλιγμένα με κλαδιά από έλατα απεικονίζονται.
Όταν οι άνθρωποι άκουσαν τη μουσική, αναθάρρυσαν, αποφάσισαν να βγουν από τα σπίτια τους, γιατί κατάλαβαν ότι θα ήταν ασφαλές. Και οι βαρελάδες (όντως ήταν οι τεχνίτες που έφτιαχναν βαρέλια) έκαναν αστεία και έφερναν το γέλιο πάλι στη ζωή τους.Στην αρχή επιτρεπόταν μόνο σε ανθρώπους που έκαναν αυτό το επάγγελμα να συμμετέχουν, αλλά τα τεέυταία χρόνια μπορούν και άλλες ομάδες ανθρώπων από άλλες επαγγελματικές συντεχνίες να λάβουν μέρος. Επειδή τα χειρονακτικά επαγγέλματα γίνονται όλο και πιο σπάνια πια, είναι μια ευκαιρία αναβίωσής τους. Με τον καιρό το έθιμο διαδόθηκε σε πολλές περιοχές της Βαυαρίας.
Τα πρώτα επίσημα στοιχεία για αυτό το έθιμο βέβαια έρχονται από το 1702. Το έθιμο όμως δεν λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο, αλλά κάθε 7 χρόνια. Πολλές εικασίες υπάρχουν γύρω από αυτό...Η επανεμφάνιση της επιδημίας κάθε 7 χρόνια ή ο τυχερός αριθμός 7 ίσως να κρύβονται πίσω από αυτή την επιλογή. »… aber heid is koid…« Αυτός ο στίχος και η μελωδία που τον συνοδεύει είναι οικεία σε κάθε κάτοικο του Μονάχου, γιατί ακούγεται καθημερινά από το ρολόι του δημαρχείου του Μονάχου! Πέρσι στις 6 Ιανουαρίου χόρεψα. Αν και σύμφωνα με το έθιμο θα ξαναχορέψουν σε 7 χρόνια, ήδη κάποιοι έχουν δηλώσει προθυμία να γίνει ο χορός τους μετά το τέλος της περιπέτειας που ζει ο πλανήτης αυτή τη στιγμή με τον κορωνοϊό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου