Γεννιέται στις 24 Ιουλίου 1847 στο Giengen an der Brenz. Είναι ένα πολύ ζωηρό και δυνατό κοριτσάκι που μεγαλώνει και αναπτύσσεται φυσιολογικά, μέχρι που σε ηλικία 1,5 ετών μένει παράλυτη και καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό στενοχωρεί πολύ τη μαμά της, που θα την φροντίζει σε όλη της τη ζωή. Έχει δύο μεγαλύτερες αδερφές και έναν μικρότερο αδερφό. Η περιοχή όπου ζει είναι μεν πόλη, έχει όμως χαρακτηριστικά χωριού. Η Μαργαρίτα δεν θα μεγαλώσει συνηθισμένα, δεν θα γίνει μια τυπική νοικοκυρά και μητέρα.
Μεγαλώνει και γίνεται η χαρά της ζωής! Ακτινοβολεί θετική ενέργεια και είναι αξιαγάπητη. Θέλει να βγαίνει έξω με κάθε καιρό και να συμμετέχει σε δραστηριότητες, αλλά αναγκάζεται να περνά μεγάλα διαστήματα (κυρίως τον χειμώνα) στους παππούδες ή σε διάφορους γείτονες.
Το να πάει στο σχολείο ήταν δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο! Την βοηθούν τα αδέρφια της, τα γειτονόπουλα και μια κυρία να ανεβαίνει τις σκάλες. Το σχολείο της αρέσει πολύ και η πρόοδός της φαίνεται γρήγορα. Παίζει όσο μπορεί με τους φίλους της στον ελεύθερό της χρόνο, είναι δημιουργική, σκέφτεται συνεχώς νέες ιδέες και οργανώνει τα παιχνίδια έτσι, ώστε να μπορεί να παίζει και αυτή! Αυτό ακριβώς θα ήταν και το χάρισμα που θα την βοηθούσε στην υπόλοιπη ζωή της! Αρχικά αναλαμβάνει να προσέχει παιδάκια, όσο οι γονείς τους δούλευαν. Κάποια στιγμή κάνει μια εγχείριση χωρίς αποτέλεσμα και μια θεραπεία που την απολαμβάνει, αλλά που δυστυχώς δεν βελτιώνει την κατάστασή της. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ωριμάζει ψυχικά και πνευματικά και είναι ακόμα πιο χαρούμενη και αισιόδοξη. Διεκδικεί στη ζωή της να πάει σε σχολή ραπτικής, παρά τις αμφιβολίες των γονιών της και βέβαια με την βοήθεια των αδερφών της. Προσπαθεί πάντα να ξεπερνά εμπόδια και δυσκολίες. Εργάζεται πάνω στην τέχνη που είχε μάθει, αποδέχεται ότι δεν θα θεραπευτεί και βρίσκει την εσωτερική της ηρεμία, πείθει τον πατέρα της να φτιάξει στον 1ο όροφο του σπιτιού τους έναν χώρο εργασίας για εκείνη. Το εργαστήριο γίνεται όλο και πιο γνωστό στην περιοχή, έχει την πρώτη ραπτομηχανή στην περιοχή! Αλλάζουν τη μηχανή έτσι ώστε να μπορεί αν την χρησιμοποιεί με το αριστερό της χέρι. Η πελατεία της αυξάνεται, ράβει μοντέρνα ρούχα, κατά προτίμηση παιδικά! Το καλοκαίρι του 1870 απολαμβάνει πολλά ταξίδια. Το 1877 με παρότρυνση τόσο ψυχολογική όσο και πρακτική (οικονομική κ.ά.) του Adolf Glatz ένα κατάστημα με υφάσματα (τσόχα) για παιδικά παλτό και όχι μόνο και με αρκετό προσωπικό. Ο τζίρος ανεβαίνει, η επιχείρηση γίνεται μικρό εργοστάσιο. Η λαμπερή και αισιόδοξη προσωπικότητά της κερδίζει τους ανθρώπους γύρω της. Τα πηγαίνει ιδιαίτερα καλά με τα παιδιά, τα παρατηρεί και αντιδρά με λεπτότητα και χιούμορ σε αυτά. Με το προσωπικό της επιχείρησής της μόνο αφεντικό δεν είναι, είναι κοντά σε όλους και βοηθάει όπου μπορεί.
Εκείνη την εποχή είναι πάνινα ζωάκια ως παιχνίδι (λούτρινα) κάτι εντελώς καινούριο
Την παρακαλούν να φτιάξει και άλλα ζωάκια: γατούλες, σκυλάκια και ροζ γουρούνια. Η επιχείρηση επεκτείνεται και αποκτά και δεύτερο προϊόν που παράγει! Ο αδερφός της που την στηρίζει, εκθέτει αυτά που φτιάχνει η Μαργαρίτα σε έκθεση προϊόντων στη Στουτγκάρδη, γεγονός που εκτόξευσε τις πωλήσεις και την επιτυχία τους. Το 1892 εκδίδεται ο πρώτος έγχρωμος κατάλογος προϊόντων τους.
Μαϊμουδάκια, γαϊδουράκια, αλογάκια, καμήλες, γουυρουνάκια, ποντικάκια, σκυλάκια, γατούλες, λαγουδάκια και καμηλοπαρδάλεις (πέρα από ελεφαντάκια φυσικά) φτιάχνονται πυρετωδώς! Δέχεται παραγγελίες από όλη τη Γερμανία, αλλά και από το εξωτερικό! Η Μαργαρίτα κάνει την επιχείρηση οικογενειακή, βάζει στη δουλειά και τα ανίψια της. Η Μαργαρίτα διατηρεί τον έλεγχο της επιχείρησης, δεν αφήνει τα πράγματα στην τύχη τους, εμψυχώνει τους συνεργάτες της με την μόνιμη παρουσία της και προσωπική συμμετοχή στην δουλειά. Την ενδιαφέρει τα λούτρινα ζώα που φτιάχνει να βρίσκονται συνέχεια στα χέρια των παιδιών και γι' αυτό έχει υψηλές απαιτήσεις στη παραγωγή τους και στα υλικά τους (ποιότητα). Κατακτούν μετά την Ευρώπη και την αγορά της Αμερικής. Το πρώτο μοντέλο κάθε φορά το ράβει τις περισσότερες φορές η ίδια η Μαργαρίτα. Το best seller είναι το αρκουδάκι PB, το οποίο θα ονομαστεί Teddybär (από το 1906) χάρη στον πρόεδρο Theodore „Teddy" Roosevelt ! Η Μαργαρίτα λαμβάνει χρυσό μετάλλιο, η εταιρεία την ύψιστη διάκριση Grand Prix. Λόγω του αυξανόμενου ανταγωνισμού ο Franz Steiff θέλει να κάνει τα ζωάκια της εταιρείας να ξεχωρίζουν και σκέφτεται να βάλει ένα κουμπί στο αυτί τους („Knopf im Ohr"). Το 1908 έρχεται οικονομική κρίση που επηρεάζει και της εταιρεία της Μαργαρίτας, η οποία κουράζεται και χάνει το κουράγιο της. Αποσύρεται από την εργασία και πεθαίνει στις 9.5.1909 σε ηλικία 61 ετών.
Μια ζωή που αρχικά προμηνυόταν ανέλπιδη, αποτέλεσε φωτεινό παράδειγμα του τι σημαίνει θάρρος, δύναμη, καρδιά και θέληση.
Η εταιρεία φυσικά κλονίστηκε από τον θάνατό της, όμως συνεχίζει την δραστηριότητά της μέχρι σήμερα...
Πηγές: medienwerkstatt-online.de, giengen.de, steiff.com, wikipedia |
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020
Margarete Steiff: Για τα παιδιά μόνο το καλύτερο αρκεί!
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020
Η ιστορία του αρώματος 4711
Το 4711 έχει ιστορία πάνω από 200 ετών στην αρωματοποιία. Δύο ξαδέρφια που δεν μπορούσαν να μυρίσουν (!) είχαν τα ηνία της επιχείρησης...Επειδή από το 1799 παράγεται στην Κολωνία, ονομάζεται "Γνήσιο ύδωρ από την Κολωνία". 
"Το 4711 είναι ένας μαγικός αριθμός για εμένα, που με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή, από την παιδική μου ηλικία", λέει ο κληρονόμος της εταιρείας Dieter Streve-Mülhens. Το 1997 αναγκάστηκε να πουλήσει την οικογενειακή επιχείρηση. "Ήταν η δυσκολότερη στιγμή της ζωής μου", παραδέχτηκε. Καμία άλλη μάρκα δεν αγγίζει τον θρύλο όσο αυτή, με μια συνταγή που μέχρι σήμερα παραμένει μυστική - πιθανόν από το γαμήλιο δώρο ενός Καρτουσιανού μοναχού στις 8 Οκτωβρίου 1792 προς τον έμπορο Wilhelm Mülhens, το οποίο ήταν η μυστική συνταγή για το "θαυματουργό νερό", για χρήση τόσο εξωτερική, όσο και εσωτερική. Τότε εκείνος έφτιαξε ένα μικρό εργοστάσιο στην οδό Glockengasse της Κολωνίας και καθιέρωσε την πρώτη κολώνια ως θεραπευτικό φάρμακο.
Το 1810 ο Ναπολέων του αποδίδει την χρήση του ως άρωμα και όχι πια ως θεραπευτικό προϊόν.
Το 1820 μπαίνει το άρωμα σε μπουκάλι μ περισσότερα πλεονεκτήματα, όπως ότι μεταφέρεται και διαφυλάσσεται καλύτερα, αλλά και έχει χώρο για μεγαλύτερη ετικέτα.
Το 1875 γίνεται ο αριθμός 4711 η μάρκα του αρώματος.
Το 1921 φτιάχνεται το άρωμα Tosca, το άρωμα που είχε τις μεγαλύτερες πωλήσεις μαζί με το διάσημο Chanel Nο. 5. Τις δεκαετίες του '20 και του '30 πρωταγωνιστεί σε διαφημίσεις και εξελίσσεται, καθώς παράγονται νέα αρώματα.
Τον Ιούνιο του 1943 καταστράφηκε το 90% την πόλης της Κολωνίας από βομβαρδισμούς. Καταστράφηκε και το κτίριο της εταιρείας στο Ehrenfeld, το οποίο όμως ανοικοδομήθηκε στην ίδια θέση μετά τον 2ο Π.Π.
Το 1820 μπαίνει το άρωμα σε μπουκάλι μ περισσότερα πλεονεκτήματα, όπως ότι μεταφέρεται και διαφυλάσσεται καλύτερα, αλλά και έχει χώρο για μεγαλύτερη ετικέτα.
Το 1875 γίνεται ο αριθμός 4711 η μάρκα του αρώματος.
Το 1921 φτιάχνεται το άρωμα Tosca, το άρωμα που είχε τις μεγαλύτερες πωλήσεις μαζί με το διάσημο Chanel Nο. 5. Τις δεκαετίες του '20 και του '30 πρωταγωνιστεί σε διαφημίσεις και εξελίσσεται, καθώς παράγονται νέα αρώματα.
Τον Ιούνιο του 1943 καταστράφηκε το 90% την πόλης της Κολωνίας από βομβαρδισμούς. Καταστράφηκε και το κτίριο της εταιρείας στο Ehrenfeld, το οποίο όμως ανοικοδομήθηκε στην ίδια θέση μετά τον 2ο Π.Π.
Το Bully T1-Modell της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας VW ήταν τότε δείγμα του οικονομικού θαύματος, σύμβολο της πόλης της Κολωνίας. Ανθεκτικό, πρακτικό, πολύ κομψό στα χρώματα του θρυλικού αρώματος 4711, με στιλ και αισθητική.
Μετά το 1960 Ιαπωνία, Γουατεμάλα και Αίγυπτος δέχονται το άρωμα εγκάρδια, το οποίο πια ανοίγεται στην παγκόσμια αγορά.
Μέχρι σήμερα εκσυγχρονίζεται, εξελίσσεται και είναι διαχρονικό!
Μέχρι σήμερα εκσυγχρονίζεται, εξελίσσεται και είναι διαχρονικό!
Ο αριθμός 4711
Στις 3 Οκτωβρίου 1794 στη θέα των Γαλλικών στρατευμάτων να στέκονται ακριβώς έξω από την Κολωνία, το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, ενέκρινε ένα σχέδιο που προτάθηκε από την επιτροπή-φρουράς, ώστε να αριθμηθούν όλα τα σπίτια της πόλης ανεξαιρέτως και να εγκαταστήσουν οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάλληλος φωτισμός στην κάθε τοποθεσία. Δόθηκαν εντολές ώστε να εγκατασταθεί άμεσα ο φωτισμός, ενώ η αρίθμηση αφέθηκε στην μοίρα.
Στις 6 Οκτωβρίου 1794 τα Γαλλικά στρατεύματα κατέλαβαν την πόλη. Στις 7 Οκτωβρίου 1794 το δημοτικό συμβούλιο της πόλης, αποφάσισε ότι ο κάθε κυβερνητικός εκπρόσωπος θα έπρεπε εντός 48 ωρών να προσκομίσει μια απογραφή όλων των κατοίκων και μη στην περιοχή του. Επιπλέον, η επιτροπή-φρουράς έλαβε την έγκριση, για την αρίθμηση των οικιών, όπως είχε συμφωνηθεί πρωτύτερα.
Στις 20 Οκτωβρίου 1794 ο Γερουσιαστής Gottfried von Gall σημείωσε στο ημερολόγιό του ότι η αρίθμηση και η γραπτή τεκμηρίωση των οικιών, η οποία είχε ξεκινήσει προ οκταετίας, συνεχιζόταν.
Ο τυπογράφος Heinrich Josef Metternich (μέλος του δημοτικού συμβουλίου) υπέβαλε αίτηση, προκειμένου να του δοθεί η άδεια για την έκδοση ενός ημερολογίου με διευθύνσεις. Το ημερολόγιο υποτίθεται ότι θα περιελάμβανε μεταξύ των άλλων και τους αριθμούς των οικιών, οι οποίοι είχαν αποδοθεί προσφάτως. Ζήτησε επίσης και την άδεια για την συλλογή όλων των σχετικών λεπτομερειών.
Στο δεύτερο βιβλίο διευθύνσεων της Κολωνίας (1797), η χήρα του Wilhelm von Lemmen seel. αναφερόταν ακόμη ως μισθώτρια του οικήματος της οδού Klöckergasse, στο οποίο έδωσε και τον αριθμό 4711.
Ο Wilhelm Mülhens καταχωρήθηκε ως μισθωτής όχι νωρίτερα από ό,τι στην τρίτη έκδοση του βιβλίου διευθύνσεων της Κολωνίας· το επάγγελμά του αναφέρεται ως "in Speculationsgeschäften" (το οποίο μεταφράζεται ως κερδοσκόπος). Δεν είχε όμως ακόμα καταχωρηθεί, σύμφωνα με τους κατασκευαστές της Eau de Cologne, στο μητρώο των εμπόρων.
Το 1811, η συνεχής αρίθμηση οικιών, μετατράπηκε σε ένα σύστημα χωριστής αρίθμησης των οδών, όπως συνηθίζεται σήμερα. Στον πρόλογο της Γαλλικής έκδοσης του 1813, ο εκδότης Thiriart, υποστήριξε ότι δεν είχε υπάρξει οποιαδήποτε αρίθμηση οικιών, πριν από την άφιξη των Γάλλων στην πόλη ("inconnu à Cologne avant l´arrivée des armées françaises au bord du Rhin" («άγνωστη στην Κολωνία πριν από την άφιξη του Γαλλικού στρατού στον Ρήνο»)) και ότι η εντολή για την αρίθμηση των οικιών, είχε δοθεί το 1795.
Το 1854 ο Peter Joseph Mülhens μετακόμισε από την οδό Glockengasse 12 σε ένα νεόκτιστο εμπορικό κτήριο με νεο-γοτθική πρόσοψη στην οδό Glockengasse 26-28. Το κτήριο στην οδό Glockengasse 12, του οποίου είχε δοθεί, το 1794, ο αριθμός 4711, παρέμεινε κενό για αρκετό διάστημα, οπότε και κατεδαφίστηκε, μετά την πώλησή του.
Το 1854 ο Peter Joseph Mülhens μετακόμισε από την οδό Glockengasse 12 σε ένα νεόκτιστο εμπορικό κτήριο με νεο-γοτθική πρόσοψη στην οδό Glockengasse 26-28. Το κτήριο στην οδό Glockengasse 12, του οποίου είχε δοθεί, το 1794, ο αριθμός 4711, παρέμεινε κενό για αρκετό διάστημα, οπότε και κατεδαφίστηκε, μετά την πώλησή του.
Κατά τον Β' Π.Π. το Kriegsmarine (Πολεμικό Ναυτικό) της Ναζιστικής Γερμανίας εξόπλισε με τεράστιες ποσότητες της κολόνιας 4711, τα πληρώματα του στόλου των υποβρυχίων της. Καθώς υπήρχαν περιορισμένες εγκαταστάσεις και ελάχιστες δυνατότητες για προσωπική καθαριότητα, το άρωμα επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί, σε μια προσπάθεια ώστε να βελτιωθεί η μυρωδιά επί του σκάφους. Όμως, τα μέλη του πληρώματος, σε μεγάλο βαθμό δεν τη χρησιμοποίησαν και επέστρεφαν τα φιαλίδια στην πατρίδα, ως δώρα για τις μητέρες, τις συζύγους ή τις φίλες τους.
Ο αριθμός 4711-EA-62, ήταν μία από τις τρεις επιλογές για την πινακίδα κυκλοφορίας της Aston Martin DB5, του Τζέιμς Μποντ στο κινηματογραφικό έργο «Goldfinger»(«Χρυσοδάκτυλος»). Ο τυπικός αριθμός ήταν ΒΜΤ 216Α.
Στην πρόσοψη του κτιρίου της εταιρείας στην οδό Glockengasse υπάρχει ένα ρολόι με καμπανάκια και μουσική για να θυμίζει τον Γάλλο αξιωματικό, που έγραψε στο κτίριο τον αριθμό 4711.
Από τον 19ο αιώνα "καλωσορίζει" τους επισκέπτες της πόλης μια φωτεινή επιγραφή στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό με τον αριθμό 4711.
Το πρώτο μπουκάλι από το 1885.
Τρίτη 14 Ιουλίου 2020
Μια αλλιώτικη χρονιά
Μια σχολική χρονιά που ήταν πρωτόγνωρη όχι για ευχάριστους λόγους (κανένας μας δεν περίμενε να μείνουμε μακριά από το σχολείο τόσο καιρό και να εξαρτιόμαστε από την τεχνολογία), έχει όμως ακόμα κι έτσι όμορφα πράγματα αφήσει σε όλους μας. Οι μαθητές από τα τρία γυμνάσια της Λιβαδειάς (περισσότερο του 3ου Γυμνασίου) απέδειξαν και στο δικό μου μάθημα πως η δημιουργικότητα και η εφευρετικότητα είναι συχνά παρούσες και το κάνουν πιο διασκεδαστικό και ευφάνταστο.
Με αφορμή τα επιτραπέζια που είχαν φτιάξει τις προηγούμενες σχολικές χρονιές μαθητές σχολείων της Λάρισας και της Κρήτης, έβαλαν οι μαθητές της Λιβαδειάς το μυαλό τους να σκεφτεί νέες ιδέες. Δεν τα κατάφεραν και άσχημα...
π.κ. (προ κορωνοϊού)
Στην πάνω φωτογραφία: Γνωστά παιχνίδια με...πειραγμένο το περιεχόμενο!
Στη συνέχια ένα προσωπικής έμπνευσης παιχνίδι μιας μαθήτριας της Γ' Γυμνασίου:
Θέμα των εργασιών: Οι γιορτές στις Γερμανόφωνες χώρες
Προσωπικής έμπνευσης παιχνίδι μαθητή της Α' Γυμνασίου:
Ο Γιαννάκης (ο Γουτεμβέργιος) έδωσε διαφορετική έμπνευση σε μια άλλη μαθήτρια της Α' Γυμνασίου:
Και σε άλλη:
Ποιος είπε ότι τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται για τα επιτραπέζια παιχνίδια;
Γερμανικά προϊόντα & μάρκες:
Γιορτές & έθιμα:
Δυστυχώς έμειναν κάποια στη μέση, όπως ένα φοβερό Trivial Pursuit που ετοίμαζε μια μαθήτρια της Α' Γυμνασίου, η οποία έφτιαχνε και τα πιόνια μόνη της, τα οποία είναι σε αυτή τη μορφή:
Η συνέχεια έγινε....ηλεκτρονική! Με την τεχνολογία να καταλαμβάνει κυρίαρχη θέση στην εκπαίδευση (και στην υπόλοιπη ζωή μας τον καιρό της καραντίνας), γνωρίσαμε ψηφιακά εργαλεία που και αυτά έδωσαν το έναυσμα για ακόμα πρισσότερες δημιουργικές και όμορφες εργασίες: ψηφιακοί πίνακες ανακοινώσεων, παρουσιάσεις, διαδραστικές φωτογραφίες, αφίσες, κόμικ, βίντεο, συνεντεύξεις και άλλα.
μ.κ. (μετά κορωνοϊού)
Κυριακή 12 Ιουλίου 2020
Deutsch lernen mit Dialogen
Στο αεροπλάνο:
Άφιξη στη κυρία Glück:
Περιήγηση στην πόλη:
Στο μάθημα Γερμανικών:
Στο ταχυδρομείο:
Στο εμπορικό κέντρο:
Πρόσκληση σε φαγητό:
Ξενάγηση στην πόλη:
Βράδυ σε συναυλία:
Οικογένεια:
Αναζήτηση εργασίας:
Επαγγελματική συνέντευξη:
Κέρδισες στο τυχερό παιχνίδι:
Στην καφετέρια:
Πάρτι γενεθλίων:
Στον γιατρό:
Στο φαρμακείο:
Στον σιδηροδρομικό σταθμό:
Πέμπτη 2 Ιουλίου 2020
Herman Hesse, ένας "ταχυδακτυλουργός" της λογοτεχνίας
"Ο Έσσε είναι ταχυδακτυλουργός. Σαν τη φύση την άνοιξη, ντύνει τον κώδικά του με πλουμιστή φορεσιά. Ο αναγνώστης μαζεύει τον καρπό, τρώει γρήγορα και πετάει το κουκούτσι στο χώμα. Αλλά σ’ αυτό το κουκούτσι βρίσκεται η σοδειά, το ηλεκτρικό μήνυμα, ο κώδικας…") Μαρία Παξινού (από τη δεύτερη έκδοση του "Σιντάρτα".
O Έρμαν Έσσε (Hermann Hesse) γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1877 στο Καλβ της Βυρτεμβέργης. Η δουλειά του βιβλιοπώλη του έδωσε ώθηση να μελετήσει φιλοσοφία και να συγγράψει έργα με σχετικές επιρροές. Ο Έσσε καταγόταν από οικογένεια κληρικών και μεγάλωσε υπομένοντας μεγάλη καταπίεση απ’ την οικογένειά του, κάτι που τον ωθούσε συχνά σε συγκρούσεις με τους γονείς του με αποτέλεσμα να φύγει από το σπίτι σε νεαρή ηλικία.
Μετά την επιτυχημένη συμμετοχή του στο λατινικό σχολείο στο Goeppingen άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στην Ευαγγελική Θεολογική Σχολή στο Maulbronn Abbey το 1891. Την επόμενη χρονιά όμως επέδειξε επαναστατικό χαρακτήρα και έφυγε από τη σχολή. Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, αφού αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, βρέθηκε σε ένα ίδρυμα στο Bad Boll ενώ αργότερα εισάχθηκε για κάποιο διάστημα σε ψυχιατρείο. Ο Έσσε έπασχε από κατάθλιψη, όπως και ο πατέρας του Johannes Hesse. Μάλιστα όταν το 1902 η μητέρα του Marie Gundert πέθανε από μια μακρά και επίπονη ασθένεια, ο ίδιος δεν παραβρέθηκε στην κηδεία προκειμένου να μη χειροτερέψει η ψυχική του υγεία.
Η επαφή του διάσημου συγγραφέα με τη λογοτεχνία ξεκίνησε ως αναζήτηση διεξόδου από τα ψυχολογικά του προβλήματα. Η απασχόλησή του ως βιβλιοπώλη του έδωσε την ευκαιρία για μελέτη πολλών επιστημών. Είχε προσπαθήσει να δουλέψει και ως μηχανικός αλλά έκλινε φανερά προς τις πνευματικές δραστηριότητες. Το 1895 συγκεκριμένα ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα βιβλιοπωλείο στο Tübingen το οποία ειδικευόταν στη θεολογία, τη φιλοσοφία και τη νομική επιστήμη. Ο Έσσε βρήκε την ευκαιρία να μελετήσει Goethe, Lessing, Schiller, Nietzsche καθώς και ελληνική μυθολογία. Όλα αυτά αποτέλεσαν ισχυρές επιρροές για το έργο του.
Ο Έσσε παντρεύτηκε το 1904 τη Maria Bernoulli και έμεινε μαζί της στο Gaienhofen όπου απέκτησε μαζί της τρεις γιούς. Από το 1911, η σχέση τους άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα. Ο ίδιος ξεκίνησε να κάνει ταξίδια στην Ινδία και τη Σρι Λάγκα προκειμένου να ξεπεράσει την οικογενειακή του κρίση όμως δεν κατάφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, πράγμα στο οποίο αναφέρθηκε και στο μυθιστόρημά του Rosshalde. Το 1912 εγκατέλειψε τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Δέκα χρόνια αργότερα απόκτησε και την ελβετική υπηκοότητα. Το 1916 ο θάνατος του πατέρα του, η σχιζοφρένεια της συζύγου του και η σοβαρή ασθένεια που αντιμετώπιζε ο γιός του τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη στρατιωτική του θητεία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να κάνει ψυχοθεραπεία.
Ο Έσσε δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα "Πήτερ Κάμεντσιντ" το 1904. Είναι διάσημος για πολλά έργα του όπως "Κάτω από τον τροχό", "Κνουλπ", "Ντέμιαν", "Σιντάρτα", "Ο λύκος της στέπας", "Νάρκισσος και Γκόλντμουντ", "Το παιχνίδι με τις γυάλινες πέρλες". Τα περισσότερα έργα του είναι αυτοβιογραφικά και έχουν ως επίκεντρο την ανθρώπινη ύπαρξη. Το 1946 του απονεμήθηκε το βραβείο Γκαίτε, το 1947 βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Ο Έσσε απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών στις 9 Αυγούστου του 1962.
Η επαφή του διάσημου συγγραφέα με τη λογοτεχνία ξεκίνησε ως αναζήτηση διεξόδου από τα ψυχολογικά του προβλήματα. Η απασχόλησή του ως βιβλιοπώλη του έδωσε την ευκαιρία για μελέτη πολλών επιστημών. Είχε προσπαθήσει να δουλέψει και ως μηχανικός αλλά έκλινε φανερά προς τις πνευματικές δραστηριότητες. Το 1895 συγκεκριμένα ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα βιβλιοπωλείο στο Tübingen το οποία ειδικευόταν στη θεολογία, τη φιλοσοφία και τη νομική επιστήμη. Ο Έσσε βρήκε την ευκαιρία να μελετήσει Goethe, Lessing, Schiller, Nietzsche καθώς και ελληνική μυθολογία. Όλα αυτά αποτέλεσαν ισχυρές επιρροές για το έργο του.
Ο Έσσε παντρεύτηκε το 1904 τη Maria Bernoulli και έμεινε μαζί της στο Gaienhofen όπου απέκτησε μαζί της τρεις γιούς. Από το 1911, η σχέση τους άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα. Ο ίδιος ξεκίνησε να κάνει ταξίδια στην Ινδία και τη Σρι Λάγκα προκειμένου να ξεπεράσει την οικογενειακή του κρίση όμως δεν κατάφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, πράγμα στο οποίο αναφέρθηκε και στο μυθιστόρημά του Rosshalde. Το 1912 εγκατέλειψε τη Γερμανία και εγκαταστάθηκε στην Ελβετία. Δέκα χρόνια αργότερα απόκτησε και την ελβετική υπηκοότητα. Το 1916 ο θάνατος του πατέρα του, η σχιζοφρένεια της συζύγου του και η σοβαρή ασθένεια που αντιμετώπιζε ο γιός του τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τη στρατιωτική του θητεία στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο προκειμένου να κάνει ψυχοθεραπεία.
Ο Έσσε δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα "Πήτερ Κάμεντσιντ" το 1904. Είναι διάσημος για πολλά έργα του όπως "Κάτω από τον τροχό", "Κνουλπ", "Ντέμιαν", "Σιντάρτα", "Ο λύκος της στέπας", "Νάρκισσος και Γκόλντμουντ", "Το παιχνίδι με τις γυάλινες πέρλες". Τα περισσότερα έργα του είναι αυτοβιογραφικά και έχουν ως επίκεντρο την ανθρώπινη ύπαρξη. Το 1946 του απονεμήθηκε το βραβείο Γκαίτε, το 1947 βραβεύτηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Ο Έσσε απεβίωσε σε ηλικία 85 ετών στις 9 Αυγούστου του 1962.
Πηγή: wikipedia, tvxs
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020
Η εντυπωσιακή Γέφυρα του Διαβόλου στη Γερμανία
Υπάρχουν δεκάδες γέφυρες σε ολόκληρη την Ευρώπη τις οποίες αποκαλούν γέφυρες του διαβόλου, γιατί κάθε μία από αυτές σχετίζεται με κάποιον τοπικό μύθο ή μια λαϊκή ιστορία. Οι κάτοικοι των συγκεκριμένων περιοχών κάποτε θεωρούσαν πως οι γέφυρες αυτές έχουν μυθικές ιδιότητες. Τις συνέδεαν με διάφορα «κακά» πνεύματα, γιατί δεν πίστευαν πως τέτοια έργα είναι μέσα στις ικανότητες του ανθρώπου.
Η εντυπωσιακή Γέφυρα του Διαβόλου στη Γερμανία βρίσκεται στο Kromlau, στο γραφικό πάρκο Azalea and Rhododendron Park, ένα θαυμάσιο πάρκο στη Σαξονία της Γερμανίας. Απέχει περίπου δύο ώρες από το κέντρο του Βερολίνου και η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη. Φημίζεται για τις αζαλέες και τα ροδόδεντρα, που ανθίζουν παντού στον συγκεκριμένο χώρο. Η Rakotzbrücke, όπως είναι η τοπική της ονομασία, είναι μια πανέμορφη τοξωτή γέφυρα που αποτελεί μέρος του πάρκου και προσελκύει καθημερινά μεγάλο αριθμό τουριστών. Είναι έξυπνα χτισμένη πάνω από μία λίμνη η οποία βρίσκεται μέσα στο πάρκο. Έχει σχεδιαστεί ειδικά ώστε να δημιουργεί έναν τέλειο κύκλο όταν αντανακλάται στο νερό από κάτω.
Η Rakotzbrücke ονομάζεται από πολλούς και Γέφυρα του Διαβόλου λόγω της πεποίθησης ότι ο κύκλος τον οποίο σχηματίζει είναι μαγικός και εξωπραγματικός. Η ίδια η γέφυρα είναι διακοσμημένη με αιχμηρά βράχια από άκρη σε άκρη, έτσι τοποθετημένα ώστε να μοιάζουν με φυσικές στήλες βασάλτη, τις οποίες συναντάμε σε πολλά μέρη της Γερμανίας. Το όλο περιβάλλον αλλά και η περίεργη αρχιτεκτονική της δημιουργούν μία αλλόκοτη αίσθηση όταν την αντικρίζεις. Η Γέφυρα του Διαβόλου είναι κατασκευασμένη από διάφορες τοπικές πέτρες και χτίστηκε γύρω στο 1860. Σήμερα δεν επιτρέπεται πλέον να τη διασχίσεις, έτσι ώστε να μπορέσει να διατηρηθεί. Η καλύτερη εποχή να επισκεφτεί κανείς το πάρκο και να μπορέσει να απολαύσει αλλά και να φωτογραφήσει τη γέφυρα είναι η άνοιξη, αφού έχουν λιώσει τα χιόνια, και το φθινόπωρο, που τα πεσμένα καστανοκόκκινα φύλλα τριγύρω κάνουν την τοποθεσία μαγευτική. Κατά καιρούς γίνονται διάφορες εργασίες συντήρησης, οπότε καλό θα ήταν – αν σκοπεύεται να την επισκεφτείτε – να ενημερωθείτε για την ύπαρξη τυχόν εργασιών.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)