Ετικέτες

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025

Τα πιο περίεργα ξενοδοχεία στη Γερμανία

Σε ποιο από αυτά θα μένατε χωρίς φόβο και πάθος;

- ξενοδοχείο- φυλακή (Gefängnis-Hotel) στο Kaiserlautern, Dortmund, Amberg

(Bild.de)

https://www.reisereporter.de/reiseziele/europa/deutschland/die-coolsten-gefaengnishotels-in-deutschland-uebernachten-hinter-gittern-3Q7WQDXY7TJOEYOIYAQPYU3Q5N.html

- Schokoladen-Hotel, χαλί από πραλίνα, αλλά και ολόκληρο σπα με σοκολάτα και καφέ

https://www.schokoladenhotel.de/

- Ξενοδοχείο στο λιμάνι, κοιμήσου στον...γερανό του λιμανιού!

https://goodtravel.de/hotels/hafenkran

- Ζήσε σαν τα Hobbits και τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών! Auenland im Thüringer Land

https://feriendorf-auenland.de/

- Αν θέλεις να.... παγώσεις και να ζήσεις σαν Εσκιμώος, δε χρειάζεται να πας στη Σκανδιναβία (που φημίζεται για τέτοιου είδους ξενοδοχεία), αλλά στο Iglu-Hotel Zugspitze των γερμανικών Άλπεων!


https://www.iglu-dorf.com/de/standort/zugspitze?gad_source=1&gclid=Cj0KCQjw5cOwBhCiARIsAJ5njub8KG-5uhX7XUYm7aCyUdaCmHK0AQ3gawIwBKWb8fx4JrGqVdWEjqgaAvHmEALw_wcB

- Θέλεις να..."χάσεις" τον ύπνο σου λύνοντας έναν μυστηριώδη φόνο, όπως ο Σέρλοκ Χολμς ή ο Χίτσκοκ;

https://www.krimihotel.de/

- Eisenbahn-Hotel Merzen, σε βαγόνι....σταθερό (ο Υπερσιβηρικός στοιχίζει πολύ και πάει μακριά, το Orient Express έχει σταματήσει....υπάρχει λύση!



(tripadvisor)

https://www.dueckinghaus.de/

Πηγή: zdfinfo instagram

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2025

Karlhorst Museum Berlin


Το σπίτι στο προάστειο του Καρλσχορστ, όπου υπογράφηκε η συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας στις 8/9 Μαϊου 1945. Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 8 η υπογραφή του Καϊτελ έπεσε μετά τα μεσάνυχτα, εξ ου και οι δύο ημερομηνίες. Από το 1967 ως το 1994 λειτούργησε ως μουσείο - μνημείο της σοβιετικής νίκης και αναδημιουργήθηκε ως μουσείο της συνθηκολόγησης αλλά και του πολέμου ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και την ναζιστική Γερμανία, μια πολύ χορταστική και καλά τεκμηριωμένη περιδιάβαση στην μεγαλύτερη σύγκρουση του 20ου αιώνα. Εντύπωση προκαλεί ο χάρτης του Βερολίνου που βρέθηκε πάνω στο γραφείο του Χίτλερ στα ερείπια του μπούνκερ της καγκελαρίας και τον πήρε ένας λοχαγός του Κόκκινου Στρατού ονόματι Σαποβαλοφ, όταν μπήκαν στις 2 Μαϊου και ο οποίος δεν παρέλειψε να σημειώσει με μολύβι πάνω στον χάρτη τη λαφυραγωγηση, για να γίνει κι αυτός κομμάτι της ιστορίας. Επίσης, η αίθουσα της συνθηκολόγησης, όπου δεσπόζουν δύο τεράστιες μαρμάρινες πλάκες που μπήκαν το 1967 για να μνημονεύσουν τις 164 μονάδες του Κόκκινου Στρατού (σώματα, μεραρχίες, ταξιαρχίες και συντάγματα) που πολέμησαν στη μεγάλη Μάχη του Βερολίνου.















Πηγή: Iassonas Chandrinos fb

https://www.museum-karlshorst.de/?fbclid=IwAR3QRBX0yR-ctCOe7y1lL2X2Owhih_864WaDuK8slNc0F03XdsyiHzT-YNI_aem_AUVRCq1oBjPUXOj81i0Qv_VPHgYnQ8DV7qfdW-ovNaXZFoj6XiXkU8k6ovx96SLvBKDnLIlOpg4xMm1qeX_M0SJm

Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2025

Η αγία στο μπαρ "το ναυάγιο"!


"Το Μάιο του 1942, ήρθε εντολή από το Βερολίνο να φορούν οι Εβραίοι το κίτρινο αστέρι σε όλες τις υπό κατοχήν χώρες. Αυτή η εντολή τέθηκε σε ισχύ στη Γαλλία τον Ιούνιο αυτού του έτους. Υπήρχαν βέβαια κι εκείνοι οι Χριστιανοί που έλεγαν ότι αυτός ο νόμος δεν αφορά τους Χριστιανούς, επομένως δεν είναι δικό τους πρόβλημα. Η αγία Μαρία τους απαντούσε:

"Δεν υπάρχουν προβλήματα χριστιανικά και μη χριστιανικά. Δεν καταλαβαίνετε ότι γίνεται ένας πόλεμος ενάντια στο Χριστιανισμό; Αν ήμασταν αληθινοί Χριστιανοί, θα φορούσαμε όλοι μας το αστέρι. Έχει φτάσει η εποχή των ομολογητών".(οσ. Μαρία Σκομπτσόβα)"
Πρόσφατης μνήμης(20/07).
"Αγία Μαρία Σκομπτσόβα (1891-1945): Η θυσία του αδελφού", εκδ. Δορκάς, σελ. 41

(Ενορία Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, fb)

Η αγία Μαρία Σκομπτσόβα γεννήθηκε με το όνομα Ελισάβετ Πιλένκο στις 8 Δεκεμβρίου του 1891, στη Ρίγα της Λεττονίας. Το 1906, σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών, έχασε τον πατέρα της, με αποτέλεσμα να χάσει την πίστη της στον Θεό, με το σκεπτικό ότι ο Θεός και ο θάνατος δεν συμβιβάζονται

Όταν η οικογένειά της μετακόμισε στην Πετρούπολη, συνδέθηκε με τον «Πύργο», ένα διαμέρισμα που ήταν τόπος συνάντησης ριζοσπαστικών ιδεών και επαναστατών. Η Ελισάβετ (ή Λίζα, όπως την αποκαλούσαν γνωστοί και φίλοι) ένθερμη σοσιαλίστρια, παντρεύεται το 1910 τον Ντμίτρι Κουζμίν Καραβάεβ, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος του Λένιν (Μπολσεβίκοι), ο οποίος είχε εκτίσει τρία χρόνια στη φυλακή για επαναστατική δράση. Σύντομα, ωστόσο, επρόκειτο να χωρίσουν (1912). Το 1913 γεννιέται το πρώτο της παιδί (εκτός γάμου), η Γκαϊάνα (η οποία πέθανε σε νεαρή ηλικία). 

Η Ελισάβετ μεταστρέφεται σε ένα περίεργο είδος αθεϊστικού μεσσιανικού λαϊκισμού, με κέντρο τον «ήρωα του λαού» Χριστό. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εντάσσεται στο Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα και το 1918 εκλέγεται δήμαρχος της παραθαλάσσιας πόλης, Ανάπα. Η Ελισάβετ προκαλεί την εμπάθεια των «Λευκών» (φιλομοναρχικών), αλλά και των «Κόκκινων» (Λενινιστών), διότι αντιλαμβανόταν την πολιτική πέρα από κόμματα, στην υπηρεσία των ανθρώπων, ασχέτως ιδεολογικής κατεύθυνσης.

Δικάζεται από τους «Λευκούς» για επαναστατική δράση, αλλά την σώζει από το εκτελεστικό απόσπασμα ο δικαστής Ντανιήλ Σκομπτσόβ, ο μετ’ έπειτα σύζυγός της. Το 1923 φτάνει πρόσφυγας με την οικογένειά της στο Παρίσι, όπου θα γίνει η μόνιμη κατοικία της και το κέντρο δράσης της, προτού το μαρτύριό της. 

Εντωμεταξύ είχαν ήδη γεννηθεί τα δύο της μικρότερα παιδιά, ο Γιούρι (μάρτυρας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και άγιος της Εκκλησίας) και η Νάστια. Η Νάστια, το 1926, θα υποκύψει στη φυματιώδη μηνιγγίτιδα και η Ελισάβετ, συγκλονισμένη από το θάνατο της κόρης της, θα συναισθανθεί τη κλήση της στην «οικουμενική μητρότητα», στο να γίνει, δηλαδή, μητέρα όλου του κόσμου και, ιδίως, των αδύναμων και κατατρεγμένων. Αρχίζει, λοιπόν, να ωριμάζει μέσα της η επιθυμία να γίνει μοναχή, ακριβώς για να υπηρετήσει εντελέστερα την κλήση της οικουμενικής μητρότητας. 

Στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε τη μοναδικότητά της: η Ελισάβετ ονειρεύεται έναν μοναχισμό μέσα στον κόσμο για τη διακονία του κόσμου. Έναν μοναχισμό που θα λειτουργεί ως πλαίσιο για την οικουμενική μητρότητα. Δεν θέλει να γίνει μοναχή ούτε για να κλαίει για τις αμαρτίες της, ούτε για να σώσει την ψυχή της ή να καταστείλει τα πάθη της, αλλά ούτε και για βιώσει τη μυστική ένωση με τον Θεό. Το γεγονός αυτό θα αποτελέσει μόνιμη πηγή σκανδαλισμού και προστριβών με διάφορους υπέρμαχους του μοναχισμού σύμφωνα με το πρότυπο της φιλοκαλικής και νηπτικής παράδοση, οι οποίοι απλώς αδυνατούσαν, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, να αποδεχθούν τον «καινό τρόπο» της αγίας.

Η Ελισάβετ έγινε μοναχή, με το όνομα Μαρία, το 1932. Επισκέφθηκε τα παραδοσιακά μοναστήρια της Λιθουανίας και της Εσθονίας, αλλά ένιωθε μια δυσφορία με τη «ναυαρχίδα» της Ορθόδοξης πνευματικότητας, με αυτά τα ιερά κέντρα της μοναστηριακής παράδοσης, της διατήρησης του βυζαντινού τυπικού και της καλλιέργειας της μονολόγιστης ευχής. Το μότο της ήταν: «Ευσέβεια ευσέβεια, αλλά πού είναι η αγάπη που μετακινεί όρη;». Δεν εκπλήρωσε τα όνειρα του ίδιου του μητροπολίτη και πνευματικού της πατέρα, Ευλόγιου, ο οποίος ήθελε, μέσω της Μαρίας, να δημιουργήσει στην καρδιά της Δύσης, στο Παρίσι, ένα Ορθόδοξο φυτώριο της μακραίωνης νηπτικής πνευματικότητας. 

Η Μαρία ήταν «ιδιοσυγκρασιακή» περίπτωση και ακολουθούσε τον δικό της δρόμο, ερχόμενη συχνά σε ρήξη με όσους ζούσαν στα ασφαλή πλαίσια των κανόνων και των τύπων, δημιουργώντας, με τον τρόπο, αυτό αρκετές αντιπαλότητες. Ήταν για μοναχή ένα παράδοξο θέαμα: πήγαινε στα μπαρ του Παρισιού (προκειμένου να βρει και να περιμαζέψει) τα «ρημάδια της ζωής», όπου και κατανάλωνε μπύρα, κάπνιζε συνεχώς και, γενικώς, παρατυπούσε στα «θρησκευτικά» της καθήκοντα (παραβίαζε νηστείες και παρέλειπε ακολουθίες κ.ά.). Μάλιστα ο ίδιος ο Αντώνιος του Σουρόζ είχε τρομάξει στη θέα της ρασοφόρου με το τσιγάρο στο ένα χέρι και την μπύρα στο άλλο και είχε πάρει απόφαση να μην την πλησιάζει. Αυτό, βεβαίως, δεν σήμαινε ότι η Μαρία δεν ακολουθούσε κάποιον «μοναστικό κανόνα», ακολουθούσε τον δικό της κανόνα, από τον οποίο δεν παρέκλινε ποτέ: την μέχρι αυτοθυσίας αγάπη προς τον πλησίον. Από το πρωί ως το βράδυ ήταν επί ποδός για τη διακονία των παντός είδους αδελφών. Όποιος κι αν ήταν ο άλλος η αγκαλιά της ήταν πάντα ανοιχτή. Νοίκιαζε σπίτια στο Παρίσι για να φιλοξενήσει ανθρώπους με διάφορα προβλήματα και ανάγκες, τους μαγείρευε, τους έπλενε, τους παρηγορούσε, τους διασκέδαζε και άκουγε τον πόνο και την δυστυχία τους: αυτός ήταν ο μοναστικός της κανόνας.

(Byzantine music and more, fb)

Όταν στις 14 Ιουνίου 1941 εισβάλουν στο Παρίσι οι Γερμανοί, ο μοναστικός κανόνας της Μαρίας αλλάζει: με συνεργάτη τον π. Δημήτριο Κλεπινίν (μάρτυρας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και άγιος της Εκκλησίας) φυγαδεύει Εβραίους, εκδίδοντας πλαστά πιστοποιητικά βάπτισης (έχουμε μια ευσεβέστατη, με την πλήρη σημασία του όρου, περίπτωση πλαστογραφίας Μυστηρίου, μαζί με μία αγία παραβίαση της εντολής «ου ψευδομαρτυρήσεις») και επιδίδεται σε μία «εκστρατεία» ευαισθητοποίησης των Χριστιανών υπέρ του Ισραήλ, της «Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης», όπως τους αποκαλεί. Σε μία στιγμή γενναίας αποκοτιάς, μπαίνει με τη μοναστική της ιδιότητα στο στάδιο Velodrome d’ Hiver, όπου οι Γερμανοί κρατούσαν έξι χιλιάδες Εβραίους για τους απελάσουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυγαδεύει όσα παιδιά μπορούσε μέσα σε κάδους απορριμμάτων. Τον Απρίλη του 1943 συλλαμβάνεται από τη Γκεστάπο και μεταφέρεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ. Εκεί πληρώνονται και τελειώνονται οι μοναστικοί όρκοι και η κλήση της στην οικουμενική μητρότητα. Αντί να χαθεί στην άβυσσο της μισανθρωπίας, του μίσους και του φόβου, καίγεται σαν κεράκι στα κατάβαθα του Άδη για φωτίσει τις συγκρατούμενές της. Οργανώνει διαλέξεις θεολογικού περιεχομένου, προσεύχεται μαζί τους, παρακαλεί, ακούει, ενδυναμώνει και, κάτι το οποίο ισούται με αυτοκτονία, μοιράζεται τη μερίδα το φαγητό της. Οδηγήθηκε στους θαλάμους αερίων στο Jungen-Lager (λίγο πιο έξω από το Ράβενσμπρουκ) στις 31 Μαρτίου 1945. Ήταν Μεγάλο Σάββατο, παραμονή του Πάσχα. Την επόμενη μέρα ήρθε ο Ερυθρός σταυρός για να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση τριακοσίων κρατουμένων. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, στο τελευταίο προσκλητήριο ανταλλάσσει τον εαυτό της με μία νεαρή Πολωνοεβραία.

Αγιοποιήθηκε τον Μάιο του 2004, τιμάται από όλες τις χριστιανικές ομολογίες ως «Δίκαιη των Εθνών». Η μνήμη της εορτάζει στις 20 Ιουλίου.


Πηγή:  https://www.polymerwsvolos.org/ 

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2025

Τι κρύβει το μέγαρο στην οδό Αμαλίας 36;

 Το γνωστό ως "Μέγαρο Λυκιαρδοπούλου" στην Λεωφόρο Αμαλίας 36, χτίστηκε το 1933 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Κωνσταντίνου Κυριακίδη, για κατοικία της οικογένειας του εφοπλιστή Νικολάου Λυκιαρδόπουλου.

Τότε το πενταώροφο κτίριο έμοιαζε σαν «ουρανοξύστης» ανάμεσα στα άλλα, προκαλώντας αντιδράσεις. Οι εφημερίδες της εποχής το χαρακτήριζαν ως σύμβολο υπεροψίας και παρουσίαζαν το μέγαρο σε γελοιογραφίες ως έναν «ουρανοξύστη» που στέκεται ακριβώς απέναντι στο Ναό του Ολυμπίου Διός και την Πύλη του Αδριανού, εμποδίζοντας με ασέβεια τη θέα προς την Ακρόπολη.
Το ασανσέρ του υπήρξε το πρώτο της Αθήνας και είναι λειτουργικό ακόμη ως σήμερα! Εντυπωσιακή η θέα, το φως μέσα στο χώρο, τα ψηλοτάβανα σαλόνια, τα μαρμάρινα τζάκια, η εκλεπτυσμένη διακόσμηση στους τοίχους, στα ταβάνια και στις πόρτες με χειροποίητα διακοσμητικά τζάμια.
Το κτίριο όμως κρύβει και άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία καθώς, πολλά χρόνια αργότερα, κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής εκεί μοιράζονταν συσσίτια, ενώ στους χώρους του κρύβονταν όσοι καταδιώκονταν από τη Gestapo. Έπειτα από το θάνατο του ιδιοκτήτη, το κτίριο στέγασε χώρους γραφείων αλλά και τη Βιβλιοθήκη των Ηνωμένων Εθνών. Σήμερα λειτουργεί ως χώρος εκδηλώσεων και εκθέσεων.








Πηγές και των φωτογραφιών: deBop, archaiologeia, Athens Voice, Roadartist fb